Na wstępie mój wierszyk dla Was Panie i Panowie Nauczyciele, i Profesorowie:
Bez Was świat byłby strasznie ubogi
W piękne słowo, postęp, a nawet drogi
Wasze powołanie jest niedocenione
Gdy uczniem się bywa w szkole jeszcze
Lecz pamiętajcie im człowiek starszy
To brak szacunku do Was okropnie nas gorszy
Ponieważ wiedza, którą dziś dajecie
Jutro ułatwia każdemu z nas życie.
I tego szacunku gorąco Wam życzę
Ja kłaniam się przed Wami - za naukę dziękuję.
I opowiem Wam taką historię z lat, gdy chodziłam do szkoły podstawowej. Moja nauczycielka z języka polskiego była bardzo nielubiana przez uczniów i rodziców, ponieważ bardzo zwracała uwagę wszystkim - rodzicom i dzieciom - na wszystkie błędy w wymowie, o piśmie nawet nie wspomnę.
I pewnego razu po wywiadówce moja mama wróciła do domu z płaczem, bo ta pani nauczycielka śmiała mamie zwrócić uwagę, że nie mówi się "lubiała, tylko lubiła", a mama przecież uczona od dziecka przez swoją mamę zawsze mówiła "lubiała". Też byłam obrażona za to na swoją nauczycielkę, że mama przez nią płakała.
Teraz, z biegiem czasu, bardzo doceniam naukę tej polonistki, bo sama wiem, ile jeszcze błędów zdarza mi się popełniać, np. na Waszym tle - zwyczajnie macie większą wiedzę ode mnie.
I żeby było śmieszniej, to nawet czasami i mi wymsknie się to straszne "lubiałam", bo moja mama też tak uczyła mnie od dziecka wymawiać to słowo, a z kolei córka poprawia mnie za każdym razem.
Jak widać na naukę nigdy nie jest za późno, nauki nigdy nie jest za wiele, a Nauczyciele są bezcenni i za to powinniśmy Ich bardzo szanować.
Bez Was świat byłby strasznie ubogi
W piękne słowo, postęp, a nawet drogi
Wasze powołanie jest niedocenione
Gdy uczniem się bywa w szkole jeszcze
Lecz pamiętajcie im człowiek starszy
To brak szacunku do Was okropnie nas gorszy
Ponieważ wiedza, którą dziś dajecie
Jutro ułatwia każdemu z nas życie.
I tego szacunku gorąco Wam życzę
Ja kłaniam się przed Wami - za naukę dziękuję.
I opowiem Wam taką historię z lat, gdy chodziłam do szkoły podstawowej. Moja nauczycielka z języka polskiego była bardzo nielubiana przez uczniów i rodziców, ponieważ bardzo zwracała uwagę wszystkim - rodzicom i dzieciom - na wszystkie błędy w wymowie, o piśmie nawet nie wspomnę.
I pewnego razu po wywiadówce moja mama wróciła do domu z płaczem, bo ta pani nauczycielka śmiała mamie zwrócić uwagę, że nie mówi się "lubiała, tylko lubiła", a mama przecież uczona od dziecka przez swoją mamę zawsze mówiła "lubiała". Też byłam obrażona za to na swoją nauczycielkę, że mama przez nią płakała.
Teraz, z biegiem czasu, bardzo doceniam naukę tej polonistki, bo sama wiem, ile jeszcze błędów zdarza mi się popełniać, np. na Waszym tle - zwyczajnie macie większą wiedzę ode mnie.
I żeby było śmieszniej, to nawet czasami i mi wymsknie się to straszne "lubiałam", bo moja mama też tak uczyła mnie od dziecka wymawiać to słowo, a z kolei córka poprawia mnie za każdym razem.
Jak widać na naukę nigdy nie jest za późno, nauki nigdy nie jest za wiele, a Nauczyciele są bezcenni i za to powinniśmy Ich bardzo szanować.
--
Czy można spełnić wszystkie swoje marzenia? Tak, jeżeli będziesz miał/ła jedno marzenie, które brzmi: chcę osiągnąć w życiu tyle, ile tylko zdołam./moje/
A na HaPe to jeszcze tylko nasrać na środku.
kawą pod tę okazyję
