O pierdzeniu
Aleksander Fredro

Od prawieków w całym świecie,
Kogo kolka w boku gniecie,
Każdy sobie pierdzi chętnie,
Cicho, smutno lub namiętnie.
Stary, młody, mały, duży
Wszystkim dym się z dupy kurzy,
Każdy chętnie portki pruje,
Bliźnim pod nos popierduje.
Pierdzą panny, dobrodzieje,
Księża, szlachta i złodzieje,
Nawet papież chociaż miernie,
Też kadzidłem sobie pierdnie.
Pierdzą ludzie na siedząco,
Na stojąco i chodząco,
Pierdzą nawet przy kochaniu,
By dać taktu jak przy graniu.
Krasawice w wieku kwiecie,
Pierdzą cicho jak na flecie,
A poważne w wieku damy
Wypierdują całe gamy.
I w teatrze i w kościele,
W dnie powszednie i niedziele,
I filozof i matołek,
Każdy pierdzi ciągle w stołek.
Jeden przebrał w jadle miarkę
I ma w dupie oliwiarkę.
Gdy chciał pierdnąć na odmianę,
Obsrał okna, drzwi i ścianę.
Ten zaś smrodzi jak niecnota,
Jakby zjadł zdechłego kota.
A kiedy się czosnku naje,
To aż wiatrak w oknie staje.
A ten trzeci jest w humorze,
Kiedy pierdnąć sobie może,
Więc natęża siłę całą
By popierdzieć chwilę małą.
Tam jąkała w kącie stoi,
Dupę ściska bo się boi,
Chciałby sobie puścić bąka,
Lecz w pierdzeniu też się jąka.
Jednym słowem w całym świecie,
Kogo bzdzina w dupie gniecie,
Wszyscy niech se pierdzą chętnie,
Cicho, smutno lub namiętnie.

Uhm, what?

Tuwim - Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Tylko prosta poezja miłosna https://www.facebook.com/milosnapoezja?fref=ts

:kiol wklej treść to poczytamy

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą


ks. Jan Twardowski





W malinowym chróśniaku, przed ciekawych wzrokiem
Zapodziani po głowy, przez długie godziny
Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny.
Palce miałaś naoślep skrwawione ich sokiem.

Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,
Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,
Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,
I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.

Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała,
A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni,
Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni
Owoce, przepojone wonią twego ciała.

I stały się maliny narzędziem pieszczoty
Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całem niebie
Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie,
I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty.

I nie wiem, jak się stało, w którem okamgnieniu,
Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła,
Porwałem twoje dłonie — oddałaś w skupieniu,
A chróśniak malinowy trwał wciąż dookoła.


Bolesław Leśmian


I kilka innych.

Stepy akermańskie i Lokomotywa.

Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie,
Patrzysz w okno i smutek masz w oku...
Przecież mnie kochasz nad życie?
Sam mi mówiłeś przeszłego roku...

Nie widziałam cię już od miesiąca
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza!

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
Czyjeś ciało i ziemię całą -
A zostanie tylko, tylko fotografia,
To - to jest bardzo mało...

Powiedziałeś mi: Kiedy do mnie piszesz,
Nie wystukuj wszystkiego na maszynie,
Dopisz jedną linię własną ręką,
Kilka słów, doprawdy nic wielkiego -
Tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak...

Wciąż się śmiejesz, lecz coś tkwi poza tym,
Patrzysz w niebo, na rzeźby obłoków...
Przecież ja jestem i niebem, i światem?
Sam mi mówiłeś przeszłego roku...

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza...

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

:mariolpin Proszę.

Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Izraelitcy doktorkowie,
Widnia, żydowskiej Mekki, flance,
Co w Bochni, Stryju i Krakowie
Szerzycie kulturalną francę !
Którzy chlipiecie z “Naje Fraje”
Swą intelektualną zupę,
Mądrale, oczytane faje,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item aryjskie rzeczoznawce,
Wypierdy germańskiego ducha
(Gdy swoją krew i waszą sprawdzę,
Werzcie mi, jedna będzie jucha),
Karne pętaki i szturmowcy,
Zuchy z Makabi czy z Owupe,
I rekordziści, i sportowcy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Socjały nudne i ponure,
Pedeki, neokatoliki,
Podskakiwacze pod kulturę,
Czciciele radia i fizyki,
Uczone małpy, ścisłowiedy,
Co oglądacie świat przez lupę
I wszystko wiecie: co, jak, kiedy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ów belfer szkoły żeńskiej,
Co dużo chciałby, a nie może,
Item profesor Cy… wileński
(Pan wie już za co, profesorze !)

I ty za młodu nie dorżnięta
Megiero, co masz taki tupet,
Że szczujesz na mnie swe szczenięta;
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item Syjontki palestyńskie,
Haluce, co lejecie tkliwie
Starozakonne łzy kretyńskie,
Że “szumią jodły w Tel-Avivie”,
I wszechsłowiańscy marzyciele,
Zebrani w malowniczą trupę
Z byle mistycznym kpem na czele,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I ty fortuny skurwysynu,
Gówniarzu uperfumowany,
Co splendor oraz spleen Londynu
Nosisz na gębie zakazanej,
I ty, co mieszkasz dziś w pałacu,
A srać chodziłeś pod chałupę,
Ty, wypasiony na Ikacu,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ględziarze i bajdury,
Ciągnący z nieba grubą rętę,
O, łapiduchy z Jasnej Góry,
Z Góry Kalwarii parchy święte,
I ty, księżuniu, co kutasa
Zawiązanego masz na supeł,
Żeby ci czasem nie pohasał,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I wy, o których zapomniałem,
Lub pominąłem was przez litość,
Albo dlatego, że się bałem,
Albo, że taka was obfitość,
I ty, cenzorze, co za wiersz ten
Zapewne skarzesz mnie na ciupę,
Iżem się stał świntuchów hersztem,
Całujcie mnie wszyscy w dupę !…

Mam.
O mnie.

Leci tak (bez kopypast ):

Wszystkie mądre, polskie kozy,
by je zliczyć nie mam siły,
na naradę się zebrały,
i rzecz taką ustaliły:

W sławnym mieście Pacanowie,
tacy sprytni są kowale,
że umieją podkuć kozy,
by chodziły w pełnej chwale.

Przeto koza, albo kozioł,
jakaś bardzo mądra głowa,
aby podkuć się na próbę,
musi iść do Pacanowa.

A gdy wróci ten wędrowiec,
już podkuty, ale zdrowy,
wszystkie kozy się dowiedzą,
czy to dobrze mieć podkowy.

Kto ten dzielny?
Kto się zgłasza?
- JA! - zakrzyknął w głos koziołek.
Miał maleńką, piękną bródkę,
a wołano nań: Matołek.

Czule żegnał go ród kozi.
Mama, i sędziwy tata.
A Matołek wziął tobołek,
i wędruje na kraj świata.

https://youtu.be/oT5KZ6XS0JY?t=33m44s

Larkin, tłumaczenie Marceli Szoak

Mamusia z tatą zjebali ci w głowie.
Może nie chcieli, lecz jakoś tak wyszło.
Oddali ci wady swe po poło¬wie
I dorzucili co nieco na przyszłość.

Im w głowach również kiedyś jebali
Durnie w cylindrach oraz płaszczykach,
Którzy szacunkiem szantażowali
Nie mogąc przerwać wzajemnych szykan.

Z ręki do ręki przechodzi smutek
I bruzdy żłobi, jak w brzegu fala.
Wymknij się poza przyczynę i skutek
I nie rób dzieci, tylko spierdalaj.

Tadeusz Miciński "Lucyfer"

Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
Lecący z jękiem w dal - Jak głuchy dzwon północy
Ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
Iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.

Ja komet król - A duch się we mnie wichrzy
Jak pył pustyni w zwiewną piramidę
Ja piorun burz - A od grobowca cichszy
Mogił swych kryję trupiość i ohydę.

Ja - Otchłań tęcz - A płakałbym nad sobą
Jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach
Jam blask wulkanów - A w błotnych nizinach
Idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.

Na harfach morze gra - Kłębi się rajów pożoga
I słońce - Mój wróg słońce! Wschodzi wielbiąc Boga

Ja lubię wiersz Aleksandra Fredry "Baśń o trzech braciach i królewnie" dlatego że jest taki życiowy

Jest świt,
Ale nie jest jasno.
Jestem na pół zbudzony,
A dokoła nieład.
Coś trzeba związać,
Coś trzeba złączyć,
Rozstrzygnąć coś.
Nic nie wiem.
Nie mogę znaleźć butów,
Nie mogę znaleźć siebie.
Boli mnie głowa.

L. Staff, Przebudzenie

Ostatnio gdzieś mi tam mignął i już wiem, że będzie moim ulubionym

Bardzo krótki wiersz o frustracji

już
ku*wa
brak mi

słów.

Dzieci są milsze od dorosłych
zwierzęta są milsze od dzieci
mówisz że rozumując w ten sposób
muszę dojść do twierdzenia
że najmilszy jest pierwotniak pantofelek
no to co
milszy mi jest pantofelek od ciebie ty skurwysynie

Andrzej Bursa

Lubię wiersze Wisławy Szymborskiej np.:

"MIŁOŚĆ SZCZĘŚLIWA"

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,
czy to poważne, czy to pożyteczne -
co świat ma z dwojga ludzi,
którzy nie widzą świata?

Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi,
pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani,
że tak stać się musiało - w nagrodę za co? za nic;
światło pada znikąd -
dlaczego właśnie na tych, a nie innych?
Czy to obraża sprawiedliwość? Tak.
Czy narusza troskliwie piętrzone zasady,
strąca ze szczytu morał? Narusza i strąca.

Spójrzcie na tych szczęśliwych:
gdyby się chociaż maskowali trochę,
udawali zgnębienie krzepiąc tym przyjaciół!
Słuchajcie, jak się śmieją - obraźliwie.
Jakim językiem mówią - zrozumiałym na pozór.
A te ich ceremonie, ceregiele,
Wymyślne obowiązki względem siebie -
wygląda to na zmowę za plecami ludzkości!

Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło,
gdyby ich przykład dał się naśladować.
Na co liczyć by mogły religie, poezje,
o czym by pamiętano, czego zaniechano,
kto by chciał zostać w kręgu.

Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne?
Takt i rozsądek każą milczeć o niej
jak o skandalu z wysokich sfer Życia.
Wspaniałe dziatki rodzą się bez jej pomocy.
Przenigdy nie zdołałaby zaludnić ziemi,
zdarza się przecież rzadko.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej
twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej

Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać.

Czy ten:

"PROSPEKT"

Jestem pastylka na uspokojenie.
Działam w mieszkaniu,
skutkuję w urzędzie,
siadam do egzaminów,
starannie sklejam rozbite garnuszki -
tylko mnie zażyj,
rozpuść pod językiem,
tylko mnie połknij,
tylko popij wodą.

Wiem, co robić z nieszczęściem,
jak znieść złą nowinę,
zmniejszyć niesprawiedliwość,
rozjaśnić brak Boga,
dobrać do twarzy kapelusz żałobny.
Na co czekasz -
zaufaj chemicznej litości.

Jesteś jeszcze młody (młoda),
powinieneś (powinnaś) urządzić się jakoś.
Kto powiedział,
że życie ma być odważnie przeżyte?

Oddaj mi swoją przepaść -
wymoszczę ją snem,
będziesz mi wdzięczny (wdzięczna)
za cztery łapy spadania.

Sprzedaj mi swoją duszę.
Inny się kupiec nie trafi.

Innego diabła nie ma.

Albo jeden z najkrótszych:

Trzy słowa najdziwniejsze

Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,
pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.

Kiedy wymawiam słowo Cisza,
niszczę ją.

Kiedy wymawiam słowo Nic,
stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie.

Zdecydowanie Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,

kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu,

gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie

i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie.



Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,

gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi,

gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem

i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem.



I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania

przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania

zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia,

gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia.



Lubię to - i tę chwilę lubię, gdy koło mnie

wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie,

a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata

w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.

:kaab
Jeśli chcesz napisać
wiersz biały
weź dowolny
tekst
i podziel go na wersy.




Jerzy Jurandot: "Mecz międzypaństwowy"


Posty: 54 • Strona 4 z 4 • 1234
Re: Liryka

Postprzez reeven » 11 sty 2013, o 22:38

Ami napisał(a):
Wszystko niby jest takie samo, a inne, niby te same meble wypelniają mieszkanie, a jednak jest pusto.


mały off top
Prawie to samo się czuje kiedy się kogoś dalej zna ale dochodzi do świadomości, że nie jest już to tym samym czym wydawało się niedawno.
Jeden wiersz ...wiele odczuć
Obrazek
"Żyj chwilą!Chyba, że chwila jest nie przyjemna, w takim przypadku zjedz ciasteczko"

Avatar użytkownika
reeven żeńska
Czarodziciel

Posty: 3795
Reputacja: 3040

Góra
Reklama
Re: Liryka

Postprzez Anima Vilis » 9 maja 2014, o 23:12
Bez humoru

chłopcy rzucają
dla zabawy
kamieniami
w żaby

żaby
umierają
na poważnie


Erich Fried
Obrazek
- A kiedy zaczyna się sztuka współczesna?
- Od 2 promili

Avatar użytkownika
Anima Vilis żeńska
Jednoosobowy kabaret

Posty: 4065
Lokalizacja: Ziemia Obiecana ŁDZ
Reputacja: 3813

Góra
Re: Liryka

Postprzez Stanisław Ssakmorski » 10 maja 2014, o 23:14
Mały kolaż:

"Słuchaj, dzieweczko!... Ona nie słucha..."


Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha ..
A potem lodowiec wycofał się, zostawiając po sobie moreny, jeziora i kamienie...
E. Niziurski

Avatar użytkownika
Stanisław Ssakmorski męska
Flażolet

Posty: 1654
Lokalizacja: Jędrzychów
Reputacja: 2088

Góra
Re: Liryka

Postprzez Cudo_Tyłeczek » 10 maja 2014, o 23:27
Wzrusza mnie pośpiech
starszych ludzi goniących
przebrzmiałe chwile
"Z tekstem fikcyjnym można wyczyniać, co nam się żywnie podoba." U. Eco

Avatar użytkownika
Cudo_Tyłeczek żeńska
Perfekte Wunderbar Waffe 1/2

Posty: 6210
Reputacja: 3624

Góra
Re: Liryka

Postprzez Hashi » 11 maja 2014, o 00:02
Jeśli chcesz napisać
wiersz biały
weź dowolny
tekst
i podziel go na wersy.
Oklaski
"co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności(...)Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć"

Avatar użytkownika
Hashi męska
Mag III stopnia

Posty: 435
Lokalizacja: Bardzo Dziki Wschód
Reputacja: 901

Góra
Re: Liryka

Postprzez Stanisław Ssakmorski » 11 maja 2014, o 17:54
:clap:

Edit by Kinga:
Tak dla przypomnienia, regulamin zabrania pisania postów bez treści, zawierający tylko emotki. Howgh.
A potem lodowiec wycofał się, zostawiając po sobie moreny, jeziora i kamienie...
E. Niziurski

Avatar użytkownika
Stanisław Ssakmorski męska
Flażolet

Posty: 1654
Lokalizacja: Jędrzychów
Reputacja: 2088

Góra
Re: Liryka

Postprzez Jostein Siwy » 12 maja 2014, o 17:49
Coś, co jest wciąż aktualne, mimo zmiany ustroju:

Jerzy Jurandot
„Mecz międzypaństwowy”

Tłumy.
Ścisk.
Przy głowie głowa.
Prasa.
Loża honorowa.
Nagły zamęt.
Głowy w prawo.
Co tam?
Siadać!
Są już...
Brawo!!!
Cieślik. Gedlek. Łącz. Janduda.
Dobre miny.
Dziś się uda!
Dwa do zera...
Trzy do dwóch...
Siadać!!!
Nerwy.
Zamęt.
Ruch.
Nasi.
Sędzia.
Ich drużyna.
Piłka.
Gwizdek.
Nasz zaczyna.
Jedzie.
Podał.
Odebrali.
Znów ma.
Kiwnął.
Podał dalej.
Drugi jedzie.
Ga-zu!
Kiwa.
Nasi gniotą...
Faul?
To bywa.
Gwizdek.
Trudno.
Nie w tym rzecz.
Grunt, że gniotą.
Mecz to mecz.
Wolny.
Gwizdek.
Ich.
Znów nasza.
Trzech na niego.
Groch i kasza.
Chcą odebrać.
On ucieka.
Jedzie.
Tem-po!
Kiwnął beka.
Tłum szaleje.
Bramkarz klęka.
Zamieszanie.
Już, już...
Ręka.
Gwizdek.
Na trybunach wre.
Była...
Gdzie tam!
Owszem...
Nie!
Karny.
Trudno. Takie prawo.
Rozbieg.
Strzał.
W poprzeczkę...
Klawo!
Bramkarz wybił.
Kilka pięter.
Tamci.
Nasi.
Prawy.
Center.
Wolej.
Główka.
Bez obrony...
Jedzie.
Wyją.
Stop!
Spalony.
Gwizdek.
Psiakrew!
Rozpacz.
Bunt.
Nic, wygramy!
Wynik grunt.
Teraz tamci.
Dają gazu.
Ciąg na bramkę.
Gol.
Od razu.
Jadą znów.
Galeria śledzi.
Strzał.
Choroba!
Drugi siedzi.
Rozpacz.
Zryw.
Trybuny wyją.
Trudno.
Spuchli.
Ledwie żyją.
Gwizdek.
Koniec meczu.
Uff!
Sędzia kalosz!
Klapa.
Znów.

Ja pierd... ktoś mi to wyedytuje? Ja nie mogę...

:brood_k mistrz wątka

Stopping by Woods on a Snowy Evening
BY ROBERT FROST


Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.


Wiem, czyj to las: znam właścicieli.
Ich dom jest we wsi; gdzieżby mieli
Dojrzeć mnie, gdy spoglądam w mroku
W ich las, po brzegi pełen bieli.

Koń nie wie, czemu go w pół kroku
Wstrzymałem: żadnych zagród wokół;
Las, lód, jeziora - tylko tyle
W ten najciemniejszy wieczór roku.

Dzwonkiem uprzęży koń co chwilę
Pyta, czy aby się nie mylę.
Tylko ten brzęk - i świst zawiei
W sypiącym gęsto białym pyle.

Ciągnie mnie w mroczną głąb tej kniei,
Lecz woła trzeźwy świat nadziei
I wiele mil od snu mnie dzieli,
I wiele mil od snu mnie dzieli.

Raz baca krótkowidz z owieczki korzystał
I dziwił się, że ona nie beczy, lecz śwista.
Dopiero w sądzie mu wytłumaczono,
że wy[----]* świstaka, co jest pod ochroną.

I inne bajeczki babci Pimpusiowej autorstwa nieodżałowanych Ewy Szumańskiej i Andrzeja Waligórskiego.
___
* Wydaje mi się, że w wersji radiowej było użyte słowo bez wypikania ani innych środków cenzury obyczajowej.

Na górze róże
Na dole fiołki
Chodźmy się ruchać


Głębia tego wiersza porusza moją duszę

:tomcat_tc ukulu

Deszcz zimny pada, wichura świszcze,

Wlecze się drogą biedne kurwiszcze.

Próżno wystawia lufę na sprzedaż

I lamentuje: "Biedaż, oj biedaż!"



Szedł mnich, byk jurny, plugawy capek,

A że o miłym smaku obłapek

I ksiądz, nie tylko byk i knur wie

Tedy się kwapi frater ku kurwie.



I woła wsparty na swym fallusie

"Udziel mi dupy, siostro w Chrystusie"

A ona z wdziękiem: "Jeb, gdy twa wola,

Lecz wpierw ze sakwy wyjmij obola".



"Ja mam ci płacić?" - mnich krzyknie głośno -

"Nikczemna kurwo, kieckę podnośno!

Z niebam ja zstąpił, niegodna, czyli

Nie widzisz żem ja święty Bazyli?"



"Daj się więc zrypać, a zbawisz duszę"

Do nóg mu padła grzesznica w skrusze,

Rychtuje lufe i kornie kwili:

"Ciupciaj, więc, ciupciaj święty Bazyli"



On wyjął chuja, twardy pastorał,

Aż po macicę w picę się worał,

Rzygnąwszy lagrem odwala sztosik,

Potem dwa jeszcze i jeszcze cosik.



Aż strzemiennego przyrżnąwszy ostro

"Bóg że ci zapłać" - powiada -"siostro.

Sto lat daje odpustu ci tu"

Całuje kurew brzeżek habitu



"Święty Bazyli, cud proszę zróbcie

Zbawiłeś duszę, uzdrów i dupcię.

Bo tak nieszczęść przebodła lanca

Tak żre mnie tryper, syf, szankier, franca



Że do szpitala wlokłam się właśnie"

"Syf, szankier, franca?" - mnich głośno wrzaśnie.

Nuż trzeć, nuż drapać, nuż pluć na pytę

Lecz nie pomogły środki mu te.



I poznał łotrzyk błąd poniewczasie

Gdy coś go jęło strzykać w kutasie

I kiedy wkrótce jak u hioba

Kutas i jajca zgniły mu oba.



Nędzny szalbierzu, niegodny mnichu

Któryś niewiastę zrypał po cichu

Aby ją wcześniej oszukać chytrze,

słusznie ci teraz los kuśki przytrze.



To zapamiętaj ty skurwysynie

Kto chujem walczy, od pochwy ginie!

A ten zaś który ma w swojej pieczy

wzgląd w wszystkie sprawy, ludzi i rzeczy.

Rybkę i kamień najmniejszy w rzece

i kurew biedną ma w swej opiece.

Aleksander Fredro

Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istota niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
Lecz nikt nie popiera wróbelka

Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie do jasnej cholery!

Wiadomo kto .

No i jeszcze ten kwiatek jest również przewrotny:

Zaglądali do kufrów, zaglądali do waliz, nie zajrzeli do dupy - tam miałem socjalizm.

popełniony przez Czesława Miłosza