:ikarkoz, proszę bardzo.
Obecnie używanym prawie na całym świecie kalendarzem jest kalendarz gregoriański (wprowadzony 15 X 1582 przez papieża Grzegorza XIII), który jest oparty na długości roku zwrotnikowego. W kalendarzu gregoriańskim lata dzielą się na zwyczajne (365 dni) i przestępne (366 dni). Lata przestępne (kolejne lata podzielne przez 4 z wyjątkiem pełnych setek, gdzie liczba setek nie jest podzielna przez 4) mają wyrównać różnicę między rokiem zwykłym (365 dni) a średnią długością roku (365,2425 dób średnich słonecznych) w kalendarzu gregoriańskim (o ok. 26 s większą od roku zwrotnikowego: ≈365,2422 dni). Rok kalendarzowy dzieli się na 12 miesięcy (po 30 lub 31 dni każdy, z wyjątkiem lutego - 28 dni rok zwykły i 29 - przestępny).
Historia
W starożytności podstawową jednostką obliczania czasu był system księżycowo-słoneczny. Najstarsze kalendarze oparte były na systemie księżycowym (kalendarz babiloński, grecki, chiński).
Kalendarz rzymski - daty dzienne w kalendarzu rzymskim oznaczano według trzech stałych terminów, w każdym miesiącu: kalendy - przypadały na pierwszy dzień miesiąca, nony - w marcu, maju, lipcu i październiku przypadały na siódmy, a w pozostałych miesiącach na piąty dzień miesiąca, idy - w marcu, maju, lipcu i październiku piętnasty, w pozostałych miesiącach trzynasty dzień miesiąca. Podział miesiąca i rachuba czasu według kalend, non i id stosowane były także w średniowieczu.
Kalendarz babiloński - używany w Babilonii w okresie Hammurabiego (XVIII/XVII w. p.n.e.), przejęli Asyryjczycy ok. XII w. p.n.e. (podział roku na 12 lub 13 miesięcy, podział dnia na godziny i minuty - doba babilońska liczyła 12 godzin nocnych i 12 dziennych).
Kalendarz chiński (księżycowo-słoneczny) - używany w Chinach w II w. p.n.e., dzielił rok na 12 miesięcy po 29 i 30 dni (co pewien czas - 7 razy w ciągu 19-letniego cyklu - dodawano 13 miesiąc, jest to tzw. cykl Metona z Aten, analogicznie jest w kalendarzu babilońskim, greckim i współczesnym żydowskim). Początek roku przypadał na styczeń lub luty. Miesiące nie miały nazw, jedynie numery, i dzieliły się na dekady. Używano też kalendarza cyklicznego, w którym lata połączono w 60-letnie cykle. Kalendarz chiński ewoluował w kierunku systemu kalendarza słonecznego.
Do kalendarzy księżycowo-słonecznych zaliczyć można kalendarz hebrajski (żydowski), liczący 354 dni, 12 miesięcy, tygodnie mają po 7 dni. W celu wyrównania czasu w stosunku do roku słonecznego co trzy lata dodaje się trzynasty miesiąc przestępny (drugi adar) powodujący, że poszczególne miesiące przypadają o tej samej porze roku. Miesiące rozpoczynają się od nowiu księżycowego (rosz chodesz). Rok religijny rozpoczyna się jesienią 1 dnia miesiąca tiszri (wrzesień/październik). Nazwy miesięcy wywodzą się z tradycji babilońskiej. Pełny cykl kalendarza hebrajskiego zamyka się w okresie 19 lat.
Kalendarz muzułmański jest kalendarzem księżycowym. Został wprowadzony w 632 przez Mahometa (12 miesięcy synodycznych, długość roku wynosi w przybliżeniu 354 dni i 8 godzin). Arabowie wprowadzili cykl 30-letni (19 lat zwyczajnych po 354 dni i 11 lat przestępnych po 355 dni). Rok mahometański jest o 11 dni krótszy od zwrotnikowego (33 lata gregoriańskie odpowiadają 34 latom mahometańskim). Początek dnia liczy się od zachodu słońca. Dni tygodnia (prócz piątku i soboty) oznacza się cyframi: niedziela -1.
Pierwowzorem kalendarzy słonecznych jest kalendarz egipski (rok zawierał 12 miesięcy po 30 dni i 5 dni dodatkowych na końcu roku). Rok był krótszy od zwrotnikowego o 1/4 dnia, w ten sposób początek roku przesuwał się przez wszystkie pory roku (rok wędrowny). Zmieniała się również data heliakalnego wschodu Syriusza, potrzebnego do obliczania terminu wylewu Nilu. 1461 lat kalendarzowych egipskich równało się 1460 latom Syriusza (okres Sotis, Sot - od egipskiej nazwy Syriusza). Rok egipski dzielił się na 3 pory roku (po 4 miesiące każda: wylew Nilu, siew, żniwa). Doba egipska liczyła 24 godziny. Kalendarz egipski urzędowo obowiązywał do 46 p.n.e., do dziś stosowany jest w Kościele koptyjskim (w Etiopii), oparty na nim jest kalendarz armeński, stosowany w astronomii do czasów Kopernika (prowadził w nim swój dziennik obserwacji).
Do XVI w. w Europie używano kalendarza juliańskiego (wprowadzonego w 46 p.n.e. przez Juliusza Cezara). Kalendarz juliański jest w użyciu do dziś w rosyjskiej cerkwi prawosławnej (prawosławie), patriarchaty i autokefalie prawosławne Grecji i Azji Mniejszej stosują zmodyfikowany kalendarz neojuliański (inaczej kalendarz nowy wschodni, dający nieco lepsze przybliżenie roku zwrotnikowego niż kalendarz gregoriański) wprowadzony w 1923. Kalendarz juliański oparty był również na długości roku zwrotnikowego (średnia długość roku - 365 i 1/4 doby, większa o ponad 11 min od roku zwrotnikowego).
W kalendarzu juliańskim co 4 rok był przestępny. Z powodu różnicy między rokiem zwrotnikowym a średnią długością roku kalendarzowego następowało przesunięcie w czasie (data równonocy wiosennej przesuwała się średnio o 1 dzień co 128 lat). Spowodowało to przesunięcie (cofnięcie) o 10 dni (od 325 do XVI w.) daty równonocy wiosennej, której moment jest podstawą obliczania dnia Wielkanocy (pierwsza niedziela po pierwszej wiosennej pełni księżyca), i konieczność przeprowadzenia reformy.
Kalendarz kościelny opiera się na 2 systemach: słonecznym i słoneczno-księżycowym (żydowskim). Długość roku kościelnego odpowiada słonecznemu, podczas gdy Wielkanoc i zależne od niej święta oblicza się na podstawie kalendarza słoneczno-księżycowego (stąd święta stałe - Boże Narodzenie i ruchome - Wielkanoc). Daty dzienne określane są imionami patronów, których święta przypadają w danym dniu, lub odstępem pomiędzy większymi świętami. W kalendarzu rzymskim i juliańskim stosowano różne daty rozpoczęcia roku, najczęściej 1 lub 25 marca.
Kalendarz słowiański jest bardzo mało znany. Słowianie posługiwali się początkowo kalendarzem rolniczym (rok naturalny oparty na zjawiskach przyrody).
Pewną rolę odgrywał kalendarz księżycowy ("miesiąc" w znaczeniu Księżyc i jednostka czasu). Cechą charakterystyczną są nazwy miesięcy, nawiązujące do czynności rolniczych. Po przyjęciu chrześcijaństwa wprowadzono kalendarz juliański.
Kalendarz Majów jest jednym z najstarszych kalendarzy na świecie. Istnieje już 3 tys. lat, a być może posługiwano się nim wcześniej. Początkowo rok Majów wynosił 360 dni, z czasem wprowadzono kalendarz 365-dniowy (18 miesięcy po 20 dni oraz 5 dni dodatkowych). Dni liczono od zera. W rachubach czasu posługiwano się dwoma cyklami: 260-dniowy (tzolkin) i 365-dniowy (haab). Kombinacje obu cykli dawały okres 18 980 dni, co umożliwiało bardzo precyzyjne datowanie. Stosowano również system liczenia od pewnej daty wyjściowej, którą można w przybliżeniu ustalić na rok 8499 lub 8238 p.n.e. Kalendarz Majów był najdokładniejszym kalendarzem świata i jest bardziej zbliżony do długości roku zwrotnikowego niż kalendarz gregoriański.
Kalendarz indyjski: w Indiach istniało wiele systemów liczenia czasu (dziś jeszcze ponad 20). Najbardziej rozpowszechniony był kalendarz księżycowo -słoneczny (12 miesięcy synodycznych, co 3 lata dodawany jeden miesiąc uzupełniający).
Kalendarz rewolucji francuskiej: wprowadzony w 1793 we Francji. Obowiązywał cykl 4-letni (Franciade), który składał się z 3 lat zwyczajnych po 365 dni i 1 roku przestępnego (366 dni). Rok dzielił się na 12 miesięcy po 30 dni oraz 5 uzupełniających na końcu roku. W latach przestępnych dodawano jeszcze 1 dzień - dzień rewolucji. Miesiące otrzymały nazwy związane z przyrodą i pracami gospodarczymi. Miesiąc dzielił się na 3 dekady. Dni świąteczne: ostatni dzień dekady, dni uzupełniające i dzień rewolucji. Era chrześcijańska zastąpiona została erą rewolucyjną. Pierwszy rok rozpoczynał się z dniem proklamowania republiki (22 IX 1792). Początkiem roku było jesienne zrównanie dnia z nocą. W 1802 zniesiono podział na dekady jako uciążliwy. W 1806 Napoleon przywrócił kalendarz gregoriański. Kalendarz rewolucyjny usiłowano przywrócić za czasów Komuny Paryskiej (1871).
Mam nadzieję, że udzieliłam Ci wyczerpującej wypowiedzi.
--
Nie przewrócę się, nawet się kurwa nie potknę.
zialena a zdziwiłabyś się ile osób nie wie, popytaj znajomych, żeby odpowiedzieli bez zastanowienia
<
