AT-ST miał około 8,5 metra wysokości i wyposażony był w podwójne działko laserowe zamontowane pod kabiną (na "brodzie"), wyrzutnię granatów po lewej stronie głowy i działko blasterowe po prawej. Zasięg głównych działek to około 2 kilometry, więc używano ich głównie do niszczenia pojazdów, podczas kiedy pozostała broń służyła jako osłona ogniowa bliskiego zasięgu. Na prostym i równym podłożu AT-ST mógł osiągać prędkość nawet około 90 kilometrów na godzinę. Dwunożność jednak była jego zasadniczą wadą przy nierównym lub kamienistym podłożu. Wtedy pojazd ten mógł stracić równowagę i przewrócić się. Ponadto układ napędowy, umieszczony bezpośrednio pod kabiną był dość słabo opancerzony. Maszynę można było stosunkowo łatwo uszkodzić i wyeliminować z pola walki, jeśli agresorowi udało się podejść wystarczająco blisko unikając ostrzału. Toteż operowanie w terenie dającym dobrą osłonę jednostkom piechoty (jak las lub zabudowania) powodowało duże straty wśród tych pojazdów. Załogę stanowiły dwie osoby, pilot oraz strzelec. Obrotowa kabina pozwalała na prowadzenie ostrzału niezależnie od kierunku poruszania się. Precyzję umożliwiał system celowniczy w formie holoprojekcji, dający pełen ogląd pola walki. Dodatkowo stopy maszyny wyposażono w pazury do przecinania drutu i innych przeszkód. Do pojazdu wsiadało się przez właz umieszczony na szczycie kabiny, najczęściej ze specjalnych rusztowań, w które były wyposażone bazy lądowe. Niemniej odpowiednio rozmieszczone uchwyty i podpory umożliwiały także dostęp bezpośrednio z ziemi.