Było grubo po Północy. Mimo ogromnego zmęczenia Michał długo nie mógł zasnąć. Jak zwykle w takich przypadkach umysł nie poddawał się ciału i pracował na zwiekszonych obrotach. Miliardy myśli przelatywały mu przez głowę. Myśli o wszystkim i o niczym, nieskładne, pourywane, niedokończone. Wiercił się i rzucał w łóżku z boku na bok. Było mu zimno, targały nim dreszcze. Te nieprzyjemne, pochodzące ze środka, z braku własnego, wewnętrznego ciepła.
- Zmarzłem, cholera! - Pomyślał, i kolejny raz obrócił się pod koldrą. W końcu wstał, napił się herbaty, zapalił. Uspokoił myśli. Ubrał się cieplej, choć wiedział, że nic to nie pomoże. Że dalej będzie mu zimno. A ambitny plan, żeby rano wstac wcześniej wydawał się już kiepskim żartem. Sprawdził kolejny raz, pocztę, facebooka, google, twittera i wszystko pozostałe. Ot tak, żeby się jeszcze nie kłaść, skoro i tak nie zaśnie.
W końcu jednak udało mu się zasnąć. Nie był to jednak dobry sen. Poucinane urywki, bez sensu, ładu i składu. Po wcześniejszych dreszczach zostało wspomnienie. Teraz pocił się niemiłosiernie. Było mu gorąco, otworzył więc okno, akurat świtało. Złapał wiec aparat i wychylając się robił zdjecie za zdjęciem. Niebo jaśniało kolorową zorzą Jutrzenki. Wiedział, że mimo wszystko ten świt wynagrodził mu wszystkie nieprzyjemności. Wydawały się one teraz zaledwie błahostkami, wobec radości świtu i harmonii kolorów wschodniego nieba.
Z tym nastawieniem zasnął już spokojnie. Spał długo i smacznie. I było mu kolorowo.
reksi0
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą