Historyja krótka - Zaręczyny Jarosława

- Piąty w dowodzie osobistym, ale właściwą datę urodzenia pod światło odczytać można, gdyż młot Andrzej nader niedbale ją był wyskrobał - uściśliła złośliwa starucha

- A żeby cię! - syknęła młodzianka pod adresem Czarnolicego i znów trzasnęła go w tępy pysk

- Może pan Jarosław się zjawi, któremu to dziad mój był mnie w testamencie zapisał - sapnęła z nadzieja Marysieńka

- Po mojemu, to on panu Jarosławowi konia wałacha był zapisał, a ciebie to chyba marszałkowi Korony - panu Markowi Dwojga Imion

- Azaliż Marek Dwojga Imion, gdy mnie ujrzał onegdaj rano wynosząc śmiecie do pojemnika, tedy poleciał wartko do pana Jarosława i chyżo zakomunikował, że chętnie mnie na tego wałacha zamieni. Na co pan Jarosław (jako, że zatopion był w lekturze mądrych słów kaznodziei Tadeusza) ochoczo, by się natręta pozbyć, przystał.

-Ot, durny - podsumowała ciotka i dalej przędła. A wtem ktoś zastukał w okiennice

-A słowo ciałem się stało! - zakrzyknęły obie białogłowy (młot Andrzej też, acz z pewnym zrozumiałym opóźnieniem) i czem prędzej trzy głowy wychyliły się ku przybyszowi

Pan Jarosław, odzyskując pewność siebie (utraconą nagłym pojawieniem się trojgłowej hybrydy w otworze okiennym), jął przyglądać sie która z postaci jest mu na żonę przeznaczona. Wreszcie z kawalerska determinacją pochwycił, spaloną sierpniowym słońcem i nowymi lampami w pobliskim solarium, dłoń Andrzeja Czarnolicego, uderzył sie po kontuszu i zakrzyknął

- Jak mi Bóg miły, rarytet! Kiedy ślub?

-Pańska narzeczona tam oto stoi - rzekła surowo ciotka Rom’Anna, wskazując panu Jarosławowi Marysieńkę, po czym sięgła za dekolt, by czem prędzej pobłogosławić młodą parę, wydobytym stamtąd wisiorkiem

-Taż to cycka! - odezwał sie Andrzej (warto tu zauważyć, że po raz pierwszy w tej historyi)

-O, pardon - zarumieniła sie ciotka i naprawiła pomyłkę kreśląc na czołach młodych krzyż. Po namyśle nakreśliła też drugi, prawosławny, bo w tych szlacheckich czasach nigdy nic nie wiadomo.

Pan Jarosław, pogrążon kresową urodą Marysieńki, począł gorączkowo rozmyślać, jakby sie tu ze świeżo zawartego narzeczeństwa wyplątać: "Nic inszego - myślał - trza tylko na pogardę onej panienki zapracować. W tym celu wygram najbliższą wolną elekcyję, pocznę jeszcze gorliwiej wyznawać mądrość kaznodzei Tadeusza i zwiążę się w bliska koalicyję z ciotką Görtych - Hippocentaurus i młotem Andrzejem Czarnolicym. A jak to nie pomoże, to zawsze mogę ją przepisać w spadku mojemu bratu - Lechowi..."