Hedy Lamarr - zmysłowa aktorka, dzięki której mamy bezprzewodowy internet

Hedy Lamarr, a właściwie Hedwig Eva Maria Kiesler, urodziła się w 1914 roku w Austrii. Mimo że interesowała się światem nauki, postanowiła zostać aktorką. Miała dziewiętnaście lat, kiedy zagrała w czechosłowackim filmie „Ekstaza”. Był to jak na owe czasy niezwykle skandaliczny film, wielokrotnie nazywany niemoralnym i obscenicznym, również przez samego papieża. Obraz został zakazany zarówno w hitlerowskich Niemczech, jak i w Stanach Zjednoczonych. Bo „Ekstaza” to pierwszy film niepornograficzny, w którym pokazany jest kobiecy orgazm. Dla uzyskania odpowiedniego efektu reżyser pomagał Hedy delikatnie kłując ją agrafką.


Oczywiście, mimo sprzeciwu wszelkich autorytetów, widzowie walili do kin drzwiami i oknami. Chcieli zobaczyć sceny, w których główna bohaterka zostawia męża, żeby popływać nago w jeziorze, a potem mieć okoliczność z innym mężczyzną. Na dodatek po fakcie jeszcze pali papierosa. Ludzie chodzili na film z wypiekami na twarzy. Tylko rodzina Kiesler nie była specjalnie zachwycona.

Niedługo później Hedy poznała niezwykle zamożnego biznesmena, Friedricha Mandla, z którym szybko wzięła ślub. Mandl był trzecim najbogatszym mężczyzną w Austrii, dzięki handlowi bronią. Był co prawda Żydem, ale nie przeszkadzało mu to prowadzić interesów z nazistami. A Hedy dostawała wszystko, czego mogła zapragnąć - drogą biżuterię i futra, mieszkania i jacht. W ich domu odbywały się przyjęcia, na których pojawiali się tacy ludzie, jak Hitler (który podobno nie chciał Mandlowi jako Żydowi ręki podać, co innego robić interesy), czy Mussolini. Podczas tych spotkań panowie dyskutowali między innymi o budowie broni morskiej, co Hedy później wykorzystała.


Niestety Mandl nie chciał dzielić się swoją młodą i piękną żoną ze światem, więc zakazał jej grania w filmach i próbował wykupić wszystkie możliwe kopie „Ekstazy”. Mimo wielkiego wysiłku, nie udało mu się i ten niezwykle szokujący film dzisiaj możemy zobaczyć w Internecie.
Mandl był niezwykle zaborczym człowiekiem i nie miał w zwyczaju spuszczać swojej żony z oka, a tym bardziej pozwalać jej na jakieś zajęcie, oprócz ładnego wyglądania. Jednak nie była to dziewczyna, która za luksusy oddałaby duszę, więc po czterech latach małżeństwa uciekła do Londynu, a stamtąd do USA.

Niemal od razu podpisała kontrakt z wytwórnią Metro-Goldwyn-Mayer. Pomogła w tym świeżo nawiązana znajomość z Louisem Mayerem, z którym wynegocjowała kontrakt wart cztery razy więcej, niż początkowo proponował. Żeby nie kojarzyć się z Niemcami, zmieniła imię i nazwisko. Mimo że nie mogła narzekać na brak zleceń, bo zagrała w 17 filmach w ciągu 6 lat, miała dużo wolnego czasu i jako osoba niezwykle kreatywna, nie chciała go tracić.


Hedy nie lubiła przyjęć i alkoholu, wolała spokojne wieczory ze znajomymi, podczas których omawiane były ciekawe idee. Mimo oszałamiającej urody, nie polegała wyłącznie na niej. Jak sama powiedziała, „każda kobieta może być olśniewająca. Wystarczy stać spokojnie i wyglądać głupio”.

Zajęła się pracą nad usprawnianiem współczesnych latarni ulicznych, opracowywała świecącą w nocy obrożę dla psa, a także stworzyła pastylkę, która rozpuszczona w wodzie tworzyła napój podobny do coca-coli. Trudno powiedzieć, czy były to udane projekty, ale Lamarr na tym nie poprzestawała. Chciała ulepszyć wszystko, na co tylko spojrzała. Może dlatego tak często się rozwodziła.

Zaprzyjaźniła się z Georgem Antheilem, awangardowym kompozytorem, piszącym muzykę do mało znanych filmów. Co ciekawe, był on Niemcem, którego rodzina pochodziła z Pomorza, jednak zmienił nazwisko i mówił, że jest Amerykaninem polskiego pochodzenia.


Podczas II wojny światowej, w 1940 roku storpedowany został statek SS „City of Benares”, który miał uratować prawie setkę płynących nim dzieci. Niestety przeżyło ich zaledwie trzynaście. To stało się zapalnikiem, który pobudził Hedy do działania przeciwko Niemcom.
W tym czasie nie było torped, którymi można było zdalnie sterować. Ponieważ Lamarr podczas pierwszego małżeństwa spędziła wiele wieczorów, słuchając rozmów specjalistów od broni, wiedziała, na czym polega radiowe sterowanie torped i jak się je zakłóca. Wpadła na pomysł stworzenia systemu, dzięki któremu sygnał u nadawcy i odbiorcy jednocześnie będzie się zmieniać. W ten sposób wróg nie mógłby przechwycić sygnału.

Bystra Lamarr posłużyła się skomponowanym wcześniej przez Antheila utworem synchronizującym wiele instrumentów za pomocą rolki do pianoli.


Para opracowała swój wynalazek, opierając komunikację radiową o 88 klawiszy pianina i w 1941 roku zarejestrowała go w urzędzie patentowym. Marynarce USA oddali go za darmo. Jednak pomysł znacznie wyprzedzał swoje czasy - karty dziurkowane były niepewne, łatwe do zniszczenia. Patent niestety trafił do kosza, a Hedy zajęła się wykorzystywaniem swojej sławy do zbierania pieniędzy na wojnę.


System użyty został jako tako podczas zimnej wojny, ale sprawa na poważnie wróciła dopiero w latach 80., gdy został wykorzystany na skalę światową. Dziś znany jest on jako FHSS - metoda rozpraszania widma w systemach szerokopasmowych. Na jednym paśmie częstotliwości mogą występować różne systemy łączności i sobie nie przeszkadzać. Dzięki temu dzisiaj bez zakłóceń możemy korzystać z połączeń Wi-Fi, Bluetooth i systemu GPS.

Pracę pary przyjaciół uznano dopiero w 1997 roku, honorując ich nagrodą Electronic Frontier Foundation Pioneer Award. Tego samego roku Lamarr, jako pierwsza kobieta w historii, otrzymała BULBIE Gnass Spirit Of Achievement Award, o której mówi się, że jest odpowiednikiem nagrody Akademii Filmowej dla wynalazców.


W 1958 roku Lamarr zagrała w swoim ostatnim filmie. Osiem lat później opublikowana została jej biografia, za którą wytoczyła wydawnictwu pozew, bo odpowiedzialny za książkę ghostwriter przedstawił o kilka soczystych faktów za dużo, podobno nieprawdziwych.

Tak czy siak, w jej życiu osobistym nie było miejsca na nudę. Dwa razy została złapana na drobnej kradzieży. Sześć razy wyszła za mąż, z czego została jej trójka dzieci. Hedy wzięła ślub nawet z prawnikiem pracującym przy jej poprzednich rozwodach (ale z nim też się rozeszła). Przez ostatnie trzydzieści pięć lat swojego życia już nie wyszła za mąż. Żyła na przedmieściach poza światłem reflektorów. Umarła w 2000 roku, w wieku 86 lat.

W 2015 roku, w rocznicę jej 101. urodzin, Google postanowił ją uhonorować doodlem.