Nie taki pitbull straszny, jak go malują - moja przygoda z psem mordercą

Był nią pies rasy American Pitbull Terier, odmiana red Noe. Czyli tytułowy pies morderca. Dostał na imię Buka (wymyśliła je córka).

Słyszałam po stokroć powtarzane mity. Przecież to agresywne psy, maszyny do zabijania, atakują wszystko, co się rusza, uścisk szczęk ma kilka ton. Jeden wielki stek bzdur. Charakter każdego psa zależy od tego, jak zostanie wychowany, niezależnie od tego, czy będzie to ratlerek, czy pitbull. APBT to psy chętne do pomocy ludziom, są szybkie, silne, odporne na ból, a zarazem są idealnymi towarzyszami rodziny i miłośnikami dzieci.


Gdy Buka trafił do naszego domu, córka miała 3 lata, a piesek 4 tygodnie. Zaprzyjaźnili się od pierwszej chwili i od tej pory są nierozłączni. Razem się bawią, razem biegają na dworze, razem śpią. Lubią robić sobie na złość, wzajemnie się zaczepiać. O tym, że to pies idealny do życia z dziećmi przekonałam się, gdy na świat przyszedł mój syn. Pies nie odstępował łóżeczka nawet na chwilę, jeśli mnie przy nim nie było. Czuwał przy nim w nocy i budził mnie, gdy nie słyszałam płaczu dziecka. Oczywiście nie obyło się bez gadania ze strony otoczenia.


Po opublikowaniu powyższego zdjęcia zostałam okrzyknięta nieodpowiedzialną matką, bo jak można wziąć takiego wielkiego psa do małych dzieci? Powinnam przecież kupić shih-tzu, a nie pit bulla.


Buka jest bardzo towarzyskim psem, zawsze musi się przywitać z każdym, kto nas odwiedza. Do tego jak każdy pitbull jest niesamowitym pieszczochem, a zwłaszcza gdy na dworze zimno. Wtedy nie odpuści miejsca pod kołdrą.


Psy rasy American Pitbull Terier zawsze muszą dostać to, czego chcą, są bardzo uparte. Odkąd jest ze mną Buka, twierdzę, że nie powinno się mówić uparty jak osioł, lecz uparty jak pitbull.


Tak naprawdę ten pies morderca może jedynie zamordować twoje serce nadmiarem miłości (uwaga: przeglądanie poniższych zdjęć grozi cukrzycą).




Chociaż w jego obecności zdarzają się niewyjaśnione wybuchy posłań lub pluszowych misiów.


To spójrzcie na te mordki. Czy naprawdę są takie straszne?