Kilka przerażających teorii opisujących naszą rzeczywistość

Wyobraźcie sobie istoty dwuwymiarowe. Jeśli będziemy je obserwowali z innego kierunku niż z boku, nawet nie będą sobie zdawały sprawy z naszego istnienia. Mogą przeżyć całe swoje dwuwymiarowe życie nie wiedząc, że ktoś obok je obserwuje. A teraz wyobraźcie sobie istoty czterowymiarowe - mogą nas teraz obserwować ze swego czterowymiarowego świata, którego my nie rozumiemy, nie jesteśmy w stanie go pojąć. Tak samo jak moglibyśmy wpływać na życie dwuwymiarowców, ale będą dla nich niewidzialni tak długo, jak tego chcemy, tak samo z nami mogą postępować czterowymiarowcy.


Wielu naukowców uważa, że w tej chwili żyjemy w erze szóstego masowego wymierania gatunków. Jeśli tak faktycznie jest, to inteligentny gatunek, który się pojawi po nas będzie miał ciekawą zagadkę do rozwikłania. Dopiero w XIX w. ludzkość osiągnęła populację jednego miliarda, po wielu tysiącach lat obecności na planecie. I zaledwie w ciut ponad 200 lat rozmnożyliśmy się do 7,2 miliarda osobników. Tak gwałtowny przyrost nie może pozostać obojętny dla naszej planety. A my rozmnażamy się dalej i będziemy się rozrastać aż do osiągnięcia granic możliwości Ziemi.


Mózg w słoju to temat wykorzystywany w wielu eksperymentach myślowych, które starają się opisać wiedzę, rzeczywistość, prawdę, umysł czy ideę. Takie są założenia:
- mózg jest źródłem świadomości,
- mózg działa przy pomocy impulsów elektrycznych,
- bodźce zewnętrzne wpływają na pracę mózgu,
- każdy bodziec zewnętrzny może zostać zasymulowany w ten sposób, że mózg nie potrafi odróżnić co jest bodźcem rzeczywistym, a co symulowanym.

Jak teraz możesz być pewien, że nie jesteś jedynie mózgiem w słoiku w jakimś laboratorium, który został podłączony do komputera i na którym przeprowadzane są eksperymenty? Całe życie może być efektem takiej symulacji, może być po prostu halucynacją mózgu kompletnie odciętego od bodźców.


Ta teoria tłumaczy dlaczego, mimo że wszechświat wydaje się być pełen potencjału dla powstania życia, jednak nadal go nie odnaleźliśmy. Teoria mówi, że gdzieś pomiędzy powstaniem życia a rozwinięciem się cywilizacji do poziomu technologicznego umożliwiającego podbój innych układów gwiezdnych znajduje się Wielki Filtr, który powstrzymuje przed tym cywilizację i kończy jej istnienie. Oznacza to, że ludzkość wpisuje się w jedną z trzech opcji:
- jesteśmy wyjątkowi, udało nam się pokonać Wielki Filtr, w przeciwieństwie do cywilizacji na innych planetach,
- jesteśmy pierwsi, co oznacza, że warunki w reszcie wszechświata są przyjazne dla życia i jesteśmy na dobrej drodze do rozpoczęcia odkrywania nowych cywilizacji,
- jeszcze nie dotarliśmy do Wielkiego Filtra i jesteśmy zgubieni. To by oznaczało, że odnalezienie dowodów na istnienie życia na Marsie czy Europie będzie dla nas bardzo złym znakiem, bo będzie to oznaczało, że ciągle mamy przed sobą Wielki Filtr.


Ta teoria mówi, że kiedy cywilizacja nasyci swoją najbliższą okolicę przestrzeni swoją inteligencją, przekształca się w mikroskopijną technologiczną osobliwość, powstaje czarna dziura i opuszcza ona widzialny makroskopowy wszechświat, aby nadal rozwijać się poza naszym układem pojmowania. To tłumaczyłoby paradoks Fermiego.


Wszystko co ludzkość kiedykolwiek osiągnęła ponad minimum do przetrwania było motywowane pierwotnym i niemożliwym do usunięcia strachem przed nieistnieniem. Nasza koncepcja siebie i samooceny jest po prostu barierą przed strachem związanym ze świadomością, że kiedyś przestaniemy istnieć. Kultura to tylko masowe złudzenie okiełznujące strach przed nieznanym i przed śmiercią. To dlatego niektóre dzieła sztuki chcemy uznawać za ponadczasowe i w liniach naszych rodzin odnajdujemy istotne osoby, które mogą dawać nam wiarę w możliwość bycia zapamiętanym po śmierci. Większość współczesnego zachodniego życia poświęcona jest unikaniu śmierci na wszelkie sposoby. Podnieśliśmy do rangi sztuki obchodzenie żałoby, cały przemysł domów pogrzebowych powstał po to, aby odsunąć sprawy śmierci od naszego codziennego życia, z domu rodzinnego do zimnego krematorium. Budujemy wokół siebie sztuczną rzeczywistość, w której nie ma miejsca dla śmierci, a wszystko co w życiu zrobiliśmy i zrobimy jest motywowane strachem przed nieuniknionym spotkaniem ze śmiercią.


Paradoks porusza ciekawą kwestią - jakiego speca od życia pozaziemskiego byśmy nie spytali, matematyczne prawdopodobieństwo istnienia życia pozaziemskiego jest ogromne, mimo to nadal nie mamy najmniejszego dowodu na jego istnienie. Dlaczego? Tłumaczy się to na wiele sposobów - może jesteśmy pierwsi na takim poziomie zaawansowania, może cywilizacje są, ale tak rzadko rozsiane, że poza zasięgiem, a może cywilizacje istnieją tak krótko w kontekście długości istnienia wszechświata, że się mijają, a może cywilizacje są już tak rozwinięte, że nie potrafimy ich zauważyć?
Załóżmy, że mamy mrowisko w środku lasu. W jego pobliżu budujemy dziesięciopasmową autostradę. Pojawia się pytanie - czy mrówki rozumieją czym jest dziesięciopasmowa autostrada? Czy mrówki będą w stanie zrozumieć technologię istot budujących w ich sąsiedztwie?


Ta teoria mówi, że nasz wszechświat jest tak naprawdę tymczasowym fałszywym stanem jakiegoś większego wszechświata. Tak jak podczas gotowania wody w garnku przy dnie tworzy się bąbelek, który po chwili znika. My możemy być takim tymczasowym bąbelkiem w innym "prawdziwym" wszechświecie, i choćby dla nas minęły biliardy lat, nasz wszechświat może pewnego dnia bez żadnego uprzedzenia po prostu zniknąć.