Systemy nawigacji satelitarej, czyli nie taki GPS jedyny, jak go malują

#1. Są też inni

Inne państwa szybko zorientowały się, że państwo, które chce uchodzić za potężne, nie może polegać na technologiach innego kraju. Ma to szczególne znaczenie w obecnych czasach, gdzie wojsko bez nawigacji satelitarnej właściwie nie istnieje na polu walki. Liczenie natomiast, że kraj taki jak USA w czasie wojny będzie udostępniał sygnał GPS swoim wrogom jest - delikatnie mówiąc - trochę naiwne. Tak więc jak nietrudno się domyślić, pierwszą konkurencję dla GPS-a zaczęli stwarzać, a jakże, Rosjanie.

#2. GLONASS

GLONASS - rosyjski system nawigacji satelitarnej. Oczywiście nazwa to skrót od słów Глобальная навигационная спутниковая система - Globalnaja nawigacionnaja sputnikowaja sistiema, czyli Globalny System Nawigacji Satelitarnej. Budowę zaczęto jeszcze w czasach ZSSR w 1976 r. dekretem KC.
GLONASS porusza się po orbicie nieco niższej niż GPS, przez co czas obiegu satelity jest nieco krótszy niż w przypadku GPS. Poza tym w systemie GPS wszystkie satelity nadają na falach o jednakowej długości, podczas gdy satelity GLONASS-a, każda z nich, nadają na innej częstotliwości. Mają one również większą inklinację (największa szerokość geograficzna, na jaką wznosi się satelita - tak w uproszczeniu) niż GPS. Dlaczego tak? Ano dlatego, ponieważ na północy znajdują się bazy wojskowe, w których stacjonują rosyjskie okręty podwodne wyposażone w broń jądrową. Aktualnie system ten posiada pełną operacyjność, tj. 29 z 30 satelitów docelowych, a na rynku pojawia się coraz więcej odbiorników dwuczęstotliwościowych GPS i GLONASS.

#3. GALILEO

Żaden europejski kraj nie jest stać na własny, więc wykombinowano, że zbudujemy wspólny europejski system Galileo. Sama idea pojawiła się już w latach 80., jednak pierwsza faza budowy rozpoczęła się w 1999 roku. Prawdopodobnie z tej przyczyny Amerykanie wyłączyli selektywną dostępność systemu GPS. Miał konkurować z pozostałymi systemami dokładnością, która miała sięgać nawet 1 m. 28 grudnia 2005 roku wystrzelono pierwszego satelitę Galileo. Pełną operacyjność system miał otrzymać w 2008 roku. Potem przesunięto tę datę na 2012, a potem na 2014. Aktualnie pełną operacyjność z 30 satelitami na orbicie Galileo ma otrzymać w 2020 roku. Poczekamy, zobaczymy. Aktualnie na orbicie znajduje się 14 satelitów.

#4. BeiDou

北 斗卫星导航系统 - tak to się nazywa po ichniemu, a ogólnie znany jest jako BeiDou, chiński system nawigacji satelitarnej. Chińczycy rozpoczęli budowę w roku 2000 i podeszli do sprawy trochę bardziej pragmatycznie niż Europa. Postanowili, że nie rzucą się od razu na system globalny, a będą do niego dążyć, zaczynając od systemu lokalnego działającego tylko na terenie Chin, wykorzystującego satelity geostacjonarne. Jego następcą (ale nie rozwinięciem) ma być globalny system BeiDou-2, znany również pod eksportową nazwą Compass. System ten będzie złożony z 5 satelitów geostacjonarnych i 30 poruszających się po orbitach o średniej wysokości. Dokładność wyznaczania pozycji udostępniona komercyjnym użytkownikom będzie wynosiła około 10 metrów. Compass działa w rejonie Azja-Pacyfik od grudnia 2011 roku. Pełną operacyjność (czyli 35 satelitów) i globalny zasięg system ma osiągnąć do 2020 roku. Pewnie i tak będą szybsi niż Europa.

#5. IRNSS

Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS). Indie również postawiły na własny system nawigacyjny. Podobnie jak pierwsza wersja BeiDou jest on regionalny, jednak rozmach z jakim go zbudowano jest powalający. W 2010 roku pojawiły się plany budowy takiego systemu. Już w 2013 wystrzelony został pierwszy satelita, natomiast w tym roku na orbicie znalazł się ostatni satelita. Fakt, że jest ich tylko 7, ale szybkość budowy i tak robi wrażenie.

#6. Polska