Lech Kaczyński – warszawski mistrz SimCity 3000

Zawody zorganizowano w kilku polskich miastach, ale największy rozgłos zdobyła Warszawa, gdzie po sześciogodzinnym pojedynku wygrał Lech Kaczyński.

Zawody urządzono w Warszawie, Białymstoku, Katowicach, Krakowie, Olsztynie oraz w Zielonej Górze. Organizatorami zostali: Gazeta Wyborcza, TVN oraz Cenega Poland. W każdym z miast obowiązywały inne zasady, ale wszędzie grano w SimCity 3000. Największe zainteresowanie było w Warszawie. W Pałacu Kultury i Nauki w szranki stanęli: Marek Balicki (SLD-UP), Zbigniew Bujak (US), Lech Kaczyński (PiS), Andrzej Olechowski (PO), Janusz Piechociński (PSL) i Julia Pitera (bezpartyjna).

Przygotowane miasto przypominało Warszawę – położone na dwóch brzegach rzeki miało dwa mosty drogowe i jeden most kolejowy, niewielką linię metra, drogi z dziurami, jeden komisariat policji oraz niewielkie lotnisko. Zamiast daru Związku Radzieckiego w mieście postawiono Empire State Building. W mieście mieszkało 32700 mieszkańców, w kasie spoczywało 60 tys. simleonów, zaś urzędowanie na stanowisku burmistrza zaczynało się 20 października 2002 roku. Mieszkańcy miasta wykazywali niewielkie niezadowolenie.

Pojedynek rozpoczął się o godzinie 11 i trwał sześć godzin. Prawie wszyscy gracze zaczęli od poprawy infrastruktury, stanu zdrowia mieszkańców oraz rozbudowy sieci komisariatów policji. Inny początek miał Janusz Piechociński, który na początku zbudował zoo (sam Piechociński przyszedł na pojedynek w kasku na głowie). W ciągu 6 godzin wszyscy kandydaci wybudowali nowe linie metra, elektrownie atomowe, obwodnice. Zbigniew Bujak oraz Andrzej Olechowski próbowali realizować swe programy dla prawdziwej Warszawy. Bujak skupił się na rozbudowaniu komunikacji naziemnej, zaś Olechowski utrzymywał niskie podatki, co mściło się brakiem simoleonów.

Około godziny 14 organizatorzy sprowadzili na miasta klęski – najpierw zamieszki (w czterech punktach miasta), pożary (także w czterech punktach miasta), nalot UFO oraz trzęsienie ziemi lub tajfun. Najbardziej ucierpiało miasto Janusza Piechocińskiego – przed katastrofami jego miasto zajęło drugie miejsce pod względem liczby mieszkańców – po katastrofach spadł na czwarte.


Bardzo dużą rolę odegrali doradcy, którzy de facto zazwyczaj wykonywali decyzje kandydatów. Julia Pitera oraz Lech Kaczyński przyznali, że czytali instrukcję obsługi. Marek Balicki i Zbigniew Bujak grali wcześniej w SimCity 3000, ale także polegali na doradcach. Obok pojedynku w Warszawie, doradcy służyli także w Krakowie – w Katowicach i Olsztynie kandydaci nie mogli korzystać z wsparcia.

Cały pojedynek w Warszawie oglądało ok. 3000 wyborców. Pojedynek wygrał Lech Kaczyński. Jego miasto było niemal dwa razy większe od pozostałych przeciwników (liczyło ok. 431 tys. mieszkańców), zaś budżet jego miał bardzo dużą nadwyżkę. W mieście Marka Balickiego mieszkało ok. 242 tys. mieszkańców, Zbigniewa Bujaka ok. 277 tys., Andrzeja Olechowskiego ok. 111 tys., Julii Pitery ok. 242 tys., a u Janusza Piechocińskiego ok. 232 tys. Najwięcej mostów postawili Lech Kaczyński i Julia Pitera - po 11. Andrzej Olechowski zapewnił swojemu miastu 9, Marek Balicki 8, Janusz Piechociński 7, a Zbigniew Bujak 5. Lech Kaczyński zgromadził w budżecie ok. 934 tys. simoleonów, Julia Pitera ok. 240 tys., Janusz Piechociński ok. 84 tys., Marek Balicki ok. 80 tys., Zbigniew Bujak ok. 44,7 tys., a Andrzej Olechowski 432 simoleony. U Andrzeja Olechowskiego i Marka Balickiego bezrobocie wyniosło 9%, u Zbigniewa Bujaka 10%. W mieście Lecha Kaczyńskiego bez pracy było 11% simów, u Janusza Piechocińskiego 12%, zaś u Julii Pitery 14%.

Fragment czasopisma Top Secret poświęcony pojedynkowi

Lech Kaczyński przyćmił Zbigniewa Ziobrę, który wygrał pojedynek w Krakowie. 18 listopada 2002 roku Lech Kaczyński objął stanowisko prezydenta miasta stołecznego Warszawy w wyniku dwóch tur wyborów samorządowych. W pierwszej turze otrzymał 49,58% głosów, w drugiej zaś pokonał kandydata koalicji SLD-UP Marka Balickiego, uzyskując 70,54% głosów. Wyjściowe miasto, jak i miasta wybudowane przez kandydatów znalazły się na płycie wydanej przez czasopismo Top Secret w grudniu 2002 roku.

Źródła: 1, 2, 3