Z dziennika pracownika zakładu fotograficznego V

- Pan mi zrobi z tego foto obraz na ścianę taki metr na dwa metry.
- Dobrze, tylko widzi pan. Tutaj na pendrajwie ma pan nagraną miniaturkę zdjęcia ściągniętą z internetu.
- No i co to znaczy?
- Potrzebuję mieć plik ze zdjęciem w dużej rozdzielczości, inaczej nie zrobię metr na dwa.
- A z tego co jest to ile wyjdzie? Jakie duże można zrobić?
- No… Tak zupełnie szczerze, to na znaczek pocztowy prawie będzie.
- Ale to co, pan nie umiesz powiększyć? Ja to klikam tak i tak i mam na cały monitor.
Jeden wielki, niewyraźny, bajzel rozmazany na całym ekranie, no ale cóż…
- Widzi pan jak to wygląda.
- A to na obrazie też tak będzie niewyraźne?
- Dokładnie.
- Phi… Myślałem, że trochę lepiej się znacie na tym co robicie.
Najsmutniejsze jest to, że wielu takich klientów wychodzi z zakładu z wyrobionym zdaniem na mój temat: „Nie zna się na rzeczy”.

- Pan na grafice to się zna?
- Tajest, szkoła, dyplom, doświadczenie jest. Co robimy?
- Tu mi trzeba ze zdjęcia tego usunąć ten krzyżyk. Ile to będzie kosztować?
- Razem z prawnikiem i kosztami sądowymi za rozprawę o kradzież własności intelektualnej i usuwanie znaków wodnych to wyjdzie dość drogo.
- Jak to? To co ja mam zrobić?
- Odezwać się do tego fotografa, od którego pani to ma i po prostu to od niego kupić, on pani da plik bez tego krzyżyka.
- To tak można?
- Nawet trzeba.

Często klienci zamawiają u kogoś sesję, fotograf wysyła im pliki ze znakiem wodnym do wglądu, a oni zamiast mu zapłacić, to kombinują jak koń pod górę.

Siedzę w pracy, dochodzi 14:00, w zakładzie fotograficznym o tej porze ruch marny, z braku laku przeglądam sobie internet. Nagle otwierają się drzwi, wpada Komisarz Bagieta. Rozgląda się, poprawia klamkę przy pasku i odpala CSI Dzierzążnia:
- Dobry! Sprawa jest wagi państwowej.
JEBS! Na ladzie ląduje kartka ze zdjęciem wydrukowanym na drukarce.
- Takie foto tu mam, ten nicpoń rower ukradł.
- Panie komisarzu, fantastyczna fotografia, a ten światłocień. Cóż mogę powiedzieć, rękę fachowca widać w tym kadrze.
- Pan mnie tu nie śmieszkuje, toć to z monitoringu miejskiego.
- No dobra, to co mogę dla pana zrobić?
- No jak co? Tyłem stoi bandyta! Wy tu taką technologię macie, odwrócić go trzeba, żeby twarz było widać!

Nie żartował. Od siebie dodam, że z różnymi służbami takie kwiatki zdarzają się częściej, niż mogłoby się wydawać.

- Pan mi tutaj wytnie ze zdjęcia tę babę co stoi przede mną. Da się zrobić?
- No… mogę, ale to jest godzina roboty, 60 zł jak nic.
- Co? To nie macie tego… Photoshopa?
- Mamy.
- Używać nie potraficie?
- Potrafimy.
- No to gdzie problem? Przecież ja wiem, jak to się robi, klik, klik, to bardzo łatwe jest!
- Mówi pan… No nie ma problemu, ja tu panu mogę to stanowisko odstąpić na kilka minut.
- Ale jak to tak? Przecież ja się na tym nie znam!
- Ohh… to przepraszam, źle pana zrozumiałem. – uśmiecham się szeroko.

Czasem korzystając z luźniejszej pory zapraszałem klientów do stanowiska i robiłem obróbkę przy nich. Wtedy dopiero byli w stanie zrozumieć, ile tak naprawdę przy każdej takie „głupocie” trzeba się narobić.

- Chcę wydrukować jedną kartkę.
- Tutaj jest taka mała drukarnia niedaleko. U nas nie ma drukarki.
- No po prostu nie wierzę! Tak kłamać klientów! To niby jak drukujecie zdjęcia? To nie do pomyślenia! WYCHODZĘ! DO WIDZENIA!

My naprawdę nie mieliśmy drukarki.

- Pan mi zrobi z tego odbitkę 20×30
- Ale to jest zdjęcie?
- Nie, to jest plik worda.
- Nie mam programu, żeby to otworzyć.
- No jak pan nie ma? Przecież widzę, że ma pan taki sam komputer jak ja, to ja panu pokażę.
- Co mi pan pokaże?
- No jak się pliki wordowskie otwiera.
- Ale…
- Nie, spokojnie. To bardzo proste jest.
- No dobrze, proszę…
- Nom… tutaj klikamy start…
- mhm…
- Tutaj aplikacje…
- mhm…
- Oj, coś tu macie zepsute, nie ma połowy programów.
- Nie mamy, bo nam nie są potrzebne.
- Nie, nie… to może jakiś informatyk wam tak powiedział, ale pewnie wam po prostu piracki system zainstalował, ja bym to gdzieś zgłosił.

No i tak się żyje powolutku na tej wsi…

- Ojej, chory pan jest?
- Eee… nie. Dlaczego pani pyta?
- Bo pan w butach jest.
- Och… rzeczywiście.
- I chyba nawet w skarpetkach!
- Hmm… na to wygląda…

Dopiero po tym równoważniku rozmowy uświadomiłem sobie, że ja przecież zawsze chodzę boso. Tego dnia było tyle roboty, że od wejścia do firmy po prostu nie zdążyłem się rozobuć.

- Dzień dobry.
- Dzień dobry, w czymś pomóc?
- Nie… tak tylko.

Zająłem się swoimi sprawami, jednak po kilku chwilach ciszy zerknąłem co tam sobie mój klient robi i skonstatowałem, że nie ma go „na sklepie”. Przeszedłem do stanowisk roboczych i zobaczyłem go przy jednym z komputerów.

- Przepraszam, co pan robi? – pytam twardo.
- Pociągi sprawdzam. – odpowiada spokojnie, nie odrywając nawet wzroku od monitora.

Jest to opowieść o jednej z klientek orbitujących wokół kościoła. Ciągle przychodziła załatwić jakieś rzeczy związane z kościołem. W rozmowie dominowały: „Kościół, Bóg, wiara, kościół, ksiądz, miłosierdzie, katolicyzm, kościół”. Razu pewnego wybierała przy mnie zdjęcia do wywołania, opowiadając o tym, jak to wspaniale udekorowano… zgadliście: „kościół”, kiedy to nagle rozpłakało się niemowlę przygotowywane do zdjęcia przez drugą klientkę.

- No i widzi pan… – zaczyna stała klientka.
Tylko popatrzyłem zdziwiony, bo ton jej głosu zmienił się z „miłosierdzie” na „drut kolczasty”.
- Bachory rozwrzeszczane… – wysyczała.
Co ja właśnie usłyszałem od tej przemiłej starszej pani?
- Przez takie ryczące małe jędze to najgorsze co może być!
- Przepraszam, ale…
- Bachory! Drące się bachory! – kontynuowała z żądzą mordu i pełnią nienawiści. – Czasem tak się człowiek namęczy! Wszystko przygotuje! Zorganizuje! – zrobiła się cała czerwona i zacisnęła piąstki.
- Ja panią proszę…
- NIE PRZERYWAJ MI GÓWNIARZU!
- … – tutaj w moim mózgu zrodził się ten odgłos z Familiady, odtwarzany, kiedy pada błędna odpowiedź.
- CAŁA MSZA PRZYGOTOWANA, OPRAWA, KOŚCIÓŁ PRZYSTROJONY I PRZYJDZIE TAKA
PINDA Z RYCZĄCYM BACHOREM I WSZYSTKO ZEPSUTE! ZE-PSU-TE!!! WSZYSTKO TRAFIA SZLAAAAAAA… – finałowe „AAAG!!!” wybrzmiało już za zamkniętymi drzwiami, bo w trakcie przemówienia wystawiłem ją na zewnątrz.

Żodyn nie będzie obrażał moich klientów. ŻODYN!