Siedem najbardziej irytujących trendów

"Kroksy"

Obuwie przypominające niegdyś modne wśród wąsatych plażowiczów drewniaki. O ile jednak taki drewniak miał swoje zalety (można nim było wbić kijek od parawanu lub nabić guza jakiemuś natrętowi), to już kroksy nie maja żadnych praktycznych funkcji.
Czar PRL-u

Niewygodne i brzydkie niczym Multipla obuwie z jakiegoś powodu zyskało w naszym kraju olbrzymią popularność. Ba, kroksy zrzuciły nawet z podium jeden z największych symboli murzyńskości polskości - sandały noszone z białymi skarpetami! Gdzie Wasz patriotyzm, Wy kapitalistyczne szuje!?
A tak wyglądał szturm miłośników tego obuwia na jeden z supermarketów, który wprowadził na nie promocję...

https://www.youtube.com/watch?v=ptsTG_Iu3zg

Fryzury w dupkę

Czyli tak zwany fryz „na prawiczka”. Takie zgrabne poślady dobrowolnie aplikowali sobie na czubku głowy nie tylko chłopcy z mazurskich wsi, ale i pierwszoligowe gwiazdy muzyki pop, do których wzdychały w latach 90. małoletnie czytelniczki „Bravo”. Podobno gdzieś pośrodku tego idealnego przedziałka, ciągnącego się wzdłuż głowy, znajdował się najprawdziwszy odbyt. O zweryfikowanie tej plotki prosimy jednak tych Bojowników, którzy takie ustrojstwo na czerepach swych zainstalowali.

Wiszące spodnie

Mówi się, że rodowodu nietrzymających się pasa porciąt należy doszukiwać się w wśród amerykańskich więźniów, którym zabierano paski, aby ci nie wieszali się w zaciszu swoich cel.
O ile jednak wszechobecny skejterski styl popularny w latach 90. dało się jakoś przeżyć, to już combo w postaci niemiłosiernie ciasnych rurek z wiszącą na wysokości ud i odsłaniającą całe dupsko, górą spodni jest ewidentnym symbolem upadku męskiego rodu. Serio, jedyną dosłowniejszą formą manifestacji swej „oryginalności” byłoby chyba tylko wytatuowanie sobie napisu (najlepiej pogrubionym Arialem) „Lubię w pupę” dokładnie na środku czoła.

Krótko z przodu, długo z tyłu

Tak zwany „mullet” pojawił się na głowach gwiazd muzyki pop w latach 70. Dekadę później taki fryz nosili już wszyscy, wliczając w to pierwszoligowych gwiazdorów kina akcji. „Mullet” dawał radę na głowie Jeana-Claude'a Van Damme'a, Kurta Russela czy Patricka Swayze. My - Słowianie też dorzuciliśmy do tej mody swoje trzy grosze, a mianowicie wąsy. Obfity zarost sprawił w połączeniu z takim pieczołowicie wystylizowanym uczesaniem, że niejeden wujek Andrzej zyskiwał respekt na dancingach. Nie od dziś wiadomo, że taka stylówa sprawia, że żądnym wrażeń paniom cieknie z pieroga.

Tak, to Bill Murray...

Dresy - „szelesty”

Osobę ubraną w taki kombinezonik najpierw się słyszało, a potem widziało, albowiem każdy najmniejszy ruch w ortalionowym dresie sprawiał, że materiał ten wydobywał z siebie głośny szelest, przypominający odgłos jamnika tarzającego się w stercie suchych liści. Jeśli do tego dodamy oczojebne, gryzące się ze sobą kolory oraz gustowny napis „Adibas” wkomponowany gdzieś w niezliczoną ilość pasków, to pewnie niejeden z nas zatęskni za klimatem bazarów, gdzie oprócz wszelkiej maści odzieżowych podróbek nabyć było można pirackie gry z rosyjskim dubbingiem, broń czy chociażby dyplom magistra.

Okulary typu „żaluzje”

Czasem aż trudno uwierzyć, że na skrajnie idiotycznych pomysłach można natrzaskać naprawdę niezłą kasę. Tak było z tymi właśnie okularami. Tzw. „shutter shades” powstały w latach 50. i były sprzedawane jako okulary przeciwsłoneczne. Trzy dekady później to dziwne ustrojstwo znów wróciło do łask - dziwaczne pingle nosiły gwiazdy pop z lat 80. (prawdopodobnie na znak jedności ze Steviem Wonderem, bo przez to cholerstwo praktycznie nic nie widać). Z tego dziwnego okresu w historii mody wydobył je Kayne West i sprawił, że na żaluzjowe okulary znów jest spory popyt.

Opaski festiwalowe

Dziwny, hipsterski trend, który zyskuje coraz większą popularność z roku na rok. Szczególnie podczas wakacji - wtedy jest przecież największy wysyp festiwali. Cały trik polega na tym, aby opaskę otrzymaną przy wejściu na jedną z tych plenerowych imprez utrzymać na swoim nadgarstku, najlepiej gdzieś tak do połowy grudnia. Toć to przecież prawdziwe trofeum i dowód na to, że jest się kimś fajnym i do bólu wręcz alternatywnym.