10 osób, które postanowiły szukać sprawiedliwości na własną rękę

Chłopiec skorzystał z dobrodziejstw technologii i za pomocą kilku aplikacji śledzących każdy ruch wielbicieli zabawek Apple, wyśledził miejsce, w którym ostatni raz aktualizowano oprogramowanie jego iPada. Po chwili we wskazanym motelu pojawiła się policja. Funkcjonariusze znaleźli nie tylko ukochany tablet ośmiolatka, ale też przedmioty pochodzące z kilku innych włamań. A także Johna Docherty, który okazał się sprawcą kradzieży.

Zapał "agenta FBI" mocno dał się we znaki lokalnemu elementowi przestępczemu - nikt nikomu nie pokazywał nakazów, nie odczytywał praw, ani nie zastanawiał się, czy któremuś z narkotykowych dilerów nie doskwiera jakaś niewygoda. W ciągu zaledwie paru tygodni aresztowano 20 osób, z czego część nawet przyznała się do swojego udziału w procederze. A potem do sierżanta Billa doczepił się dziennikarz lokalnej gazety, Elżbieta Jaworowicz od siedmiu boleści. Oszustwo szybko wyszło na jaw. I żeby sprawiedliwości stało się zadość, skuteczniejszy od policji Bill A. Jakob został skazany na pięć lat więzienia, natomiast narkotykowi przestępcy domagają się odszkodowania za bezprawne ich zdaniem aresztowania.

Minęło dwadzieścia lat, po których Idalia Martinez i jej córka przestały wierzyć w sprawiedliwość. Same zaczęły szukać Santosa. Znalazły go w Miami, gdzie żył pod tym samym nazwiskiem, co wcześniej. Podały dokładny adres policjantom i dopiero wtedy wreszcie funkcjonariusze odłożyli na bok pączki i ruszyli aresztować mordercę.

Zauważyła, że podpis na liście rzekomego samobójcy nie jest podobny do podpisu Philipa Nisbeta, a w ogóle to nic nie wskazywało na to, by Philip miał chęć żegnać się ze światem. To jednak nie wystarczyło policji do wznowienia śledztwa, więc Lee-Anne musiała wziąć sprawy w swoje ręce. Przeniosła się z Australii do Nowej Zelandii, rozmawiała z sąsiadami i znajomymi zmarłego, aż wreszcie z biegłym sądowym, który oglądał zwłoki. Koroner przyznał, że na ciele Nisbeta widoczne były ślady duszenia, co ostatecznie zdyskredytowało teorię o samobójstwie. Była bądź co bądź żona Philipa została skazana na 18 lat więzienia, a policja przyznała się do błędu, oferując Lee-Anne Cartier zwrot kosztów jej dochodzenia. Uprzejmie odmówiła, zapowiadając, że sama upomni się o większą rekompensatę. Co nie wróży Helen Millner nic dobrego, kiedy już wyjdzie z więzienia.

Kiedy dowiedział się, że zaginęło ośmioletnie dziecko jednego z jego sąsiadów, osobiście pomaszerował zarówno do lokalnej szkoły, jak i okolicznych sklepów, by przejrzeć zapis z monitoringu. Sam zrobił to, czego nie chciało się robić brygadzie policjantów, którym - wydawałoby się - właśnie za to płacą. Pan German odnalazł nagranie, na którym widać jak zaginiony chłopiec rozmawia z obcym mężczyzną, a następnie wsiada do jego samochodu. Niestety kiedy policja dotarła do mieszkania porywacza, dziecko już nie żyło. Morderca natomiast został skazany na 40 lat więzienia.

Zdania tego nie mogła udowodnić przez kolejne trzynaście lat, aż wreszcie pojawił się przełom. Maglowany przez Alexander siostrzeniec Toma O'Donnela przyznał, że wujek wspomniał o morderstwie pani McCabe na dzień przed tym, jak policja odnalazła jej ciało. Drugim brakującym elementem było zdjęcie z kartoteki policyjnej, które wskazywało na powiązanie pomiędzy O'Donnelem a miejscem zbrodni. I tak, po nitce do kłębka, udało się udowodnić winę pazernego przyjaciela rodziny. Ale nic takiego nie miałoby miejsca, gdyby nie upór Jane Alexander.

Nie do końca. Jedyną osobą, której brutalne zabójstwo nie dawało spokoju, była Susan Galbreath. Zwykła kobieta z Mayfield z niezwykle silnym poczuciem sprawiedliwości. Widząc, że policja nie jest w stanie zrobić nic więcej, na własną rękę zaczęła zbierać informacje dotyczące zabójstwa. Wkrótce sprawa stała się jej obsesją. Prosiła o pomoc wszędzie, gdzie tylko się dało. I dopiero Tom Mangold, doświadczony dziennikarz BBC, zgodził się pomóc. Wspólnie doszli do wniosku, że najbardziej podejrzany stał się Quincy Cross, lokalny dealer narkotykowy.

Problem w tym, że brakowało dowodów. Pani Galbreath sypiała coraz gorzej, aż wreszcie w 2006 roku dowód sam ją znalazł - poprzez portal MySpace z Susan Galbreath skontaktowała się dziewczyna, która twierdziła, że w 2000 roku pomagała Crossowi ukryć zwłoki. Jej historia znalazła potwierdzenie, a morderca skazany został na dożywocie bez prawa łaski.

Ale Rakesh Singh już był na tropie. Wziął wolne w pracy i na kilka tygodni przeniósł się do barów dla kierowców. Jadł tam, niekiedy sypiał, ale przede wszystkim rozmawiał z kierowcami ciężarówek. Z niektórymi z nich nawet jeździł, szukając jakichkolwiek wskazówek, które doprowadziłyby go do mordercy Akshaya. Wysiłek ojca został nagrodzony, a policja - po kolejnym kilkumiesięcznym opóźnieniu - aresztowała wreszcie Ravindera Kumara. Kierowca nie dość, że nie miał prawa jazdy, to jeszcze jechał ciężarówką przeładowaną o skromne 30 ton.

Zdania Hopkinsa nie zmieniła nawet wizyta Jasona Gaileya u pani Weaver. 25-latek przyznał się, że przypadkowo uderzył Ronalda w głowę. Judy Weaver natychmiast powiadomiła o tym policję, ale funkcjonariusze nie zdecydowali się na wszczęcie śledztwa. Sprawa została zamknięta na osiem lat. Pani Weaver szukała sprawiedliwości, policja - wszelkich sposobów, by uniknąć pracy.
Zrezygnowana bezradnością policji, Weaver pracowała w restauracji. Także pewnej leniwej nocy 2008 roku, kiedy do restauracji wkroczył jeden z policjantów. Zamówił posiłek, a pani Weaver opowiedziała mu o swoim problemie, bezlitośnie piętnując pracę funkcjonariuszy - głównie Paula Hopkinsa. Trudno powiedzieć, kto był bardziej zmieszany, kiedy gość restauracji wreszcie się przedstawił. Paul Hopkins we własnej osobie wysłuchał należnego mu opeeru i - wychodząc - obiecał przyjrzeć się sprawie zabójstwa. Rzecz okazała się jeszcze bardziej skomplikowana, a wyjaśnienie - zaskakujące. Ronald Johnson zginął od ciosu pistoletem, kiedy próbował przeszkodzić Gaileyowi w mierzeniu bronią do innego mężczyzny. Jason Gailey został uznany za winnego nieumyślnego morderstwa.

Kiedy Tod Matthews z Georgetown w Kentucky usłyszał o zwłokach, na które dwadzieścia lat wcześniej natknął się ojciec jego żony, a które nigdy nie zostały zidentyfikowane, postanowił zrobić wszystko, by przywrócić im należną tożsamość. Jedynymi wskazówkami były rude włosy i szpara pomiędzy przednimi zębami - o martwej kobiecie nie wiedziano nic więcej. Poszukiwania Toda trwały dziesięć lat, ale w końcu - dzięki pomocy użytkowników Internetu i portali dla rodzin zaginionych - udało mu się skontaktować z Rosemary Westbrook, która od dawna czekała na jakąkolwiek informację na temat jej zaginionej siostry. Barbara Ann Hackman dopiero po trzydziestu latach od śmierci doczekała się nagrobka z własnym imieniem i nazwiskiem.

Źródła: Huffington Post, CBS, NY Daily News, NZ Herald, SFGate, BBC, Times of India