O tym jak zgodziłem się, żeby Najmilsza poszła z koleżankami na balety

Był czwartek po południu, gdy nagle zadzwonił telefon całkowicie wyrywając mnie z palenia papierosa i rysowania palcem kółka na mokrym parapecie. W środku kółka tkwiła zdechła mucha, rysunkiem chciałem przyciągnąć wzrok innych much, żeby czuły się ostrzeżone. Coś jak w dawnych czasach głowy ponadziewane na kijki wokół chałup oznaczające "Ten budynek ma alarm. Zmiataj, zanim zginiesz jak ten oto nieokreślonego wzrostu brodaty facet z kitką". Zastanawiałem się właśnie, czy możliwe, że moja zdechła mucha jest brodata i jakiej ona właściwie jest płci, gdy od przemyśleń oderwał mnie wspomniany dźwięk przychodzącego połączenia. "Łaaaaa!!! i feel good!" Nadal nie zmieniłem dzwonka¹. 
- Halo - załamała funkcję falową^(również1) Najmilsza - gdzie jesteś? 
- W domu. 
- Co robisz? 
A co ja mogę robić? 
- Zrywam parkiet z podłogi. 
- Po co? - zainteresowała się. 
- Bo znalazłem starą przedwojenną mapę i mi wyszło, że u nas pod podłogą jest zamurowany skarb. 
- Kochanie, naszego wieżowca nie mogło być na przedwojennych mapach. 
- Po pierwsze, wcale ci nie powiedziałem, o którą wojnę chodzi - zarechotałem - A po drugie, zamierzam się przebić przez wszystkich sąsiadów, później fundamenty i jak dokopię się do ziemi... 
- Dobrze, dobrze - przerwała mi - Słuchaj i10, mam sprawę. 
- Wal maleńka.
- Jak wrócę, to chcę później z Monisią pojechać do sklepu, zawieziesz nas? 
- Zobaczę.
Później, po południu, przyszła do nas Monisia. Stanęła w drzwiach i powiedziała: 
- Siemacie gołąbki, co robicie? 
- Mieliśmy obejrzeć film, ale widzę, że szanse zmalały do zera, przynajmniej jeśli chodzi o dźwięk - odpowiedziałem pomagając jej zdjąć płaszcz. Kto chodzi latem w płaszczu?! Monisia chodzi. 
- Oglądać nadal możesz, poczekaj - wyjęła z kieszeni trzymanego przeze mnie płaszcza paczkę mentolowych, wzięła jednego papierosa, popatrzyła na mnie z powątpiewaniem, chyba doszła do wniosku, że nie mam w planach spędzenia reszty wieczoru na chodzeniu za nią z odzieżą jak jakiś obłąkany matador, bo wyjęła jeszcze jednego, a resztę paczki wsadziła z powrotem do kieszeni płaszcza.
- Dziękuję. Najmilszaaaa! - i poszła do kuchni szukać odzewu. 
Odwieszając płaszcz zauważyłem leżący na podłodze bilet. Podniosłem go i obejrzałem. Bilet jak bilet. Nie zastanowiło mnie wówczas, że bilet był skasowany, po prostu wsadziłem go do kieszeni monisiowego płaszcza. Z piór². I wyszedłem z psem na bieganie za ludźmi, ujadanie i tarzanie sie w błocie, wskakiwanie w chaszcze, przewracanie się, bieg połączony z krzyczeniem oraz przepraszanie przypadkowych osób za ubłocone spodnie, czyli na czynności tradycyjnie nazywane „spacerem”. 

Gdy wróciłem, dziewczyny siedziały w kuchni i wydawały dźwięki³. Ze względu na to, że i tak nic nie zrozumiałem - wycofałem się do pokoju, gdzie miałem zamiar włączyć sobie komputer, jednak  przyszły do mnie z zamiarem wjechania mi na ambicję. Monisia oparła się o stolik w sposób, na widok którego każdy mężczyzna zacząłby się ślinić. Zwłaszcza, jeśli ten mężczyzna byłby ortopedą lub specjalistą od wad postawy. Czyli też ortopedą? 
- Jest zadanie, ale nie wiemy czy podołasz i10? 
- Nie podołam, żałuję, ale nic z tego. Jestem bardzo mocno zajęty... tym co robię. 
- i10, masz nas natychmiast zawieźć nas do najlepszej firmy sprzedającej kosmetyki , jaką znasz! – przestała się zajmować moją ambicją Najmilsza⁴ . Są takie chwile w życiu, kiedy mężczyzna musi podnieść głowę, zacisnąć zęby i dalej zmierzać drogą, którą zawsze zmierzać zamierzał⁵. A ponieważ to nie była jedna z takich chwil, po prostu zawiozłem dziewczyny do najlepszej drogerii, jaką znam.

W samochodzie Monisia odebrała telefon i przez całą drogę powtarzała rozmówcy, że nie będzie mu więcej powtarzać tego, co mu już powiedziała, ale nie wiem, co konkretnie mu powiedziała, bo zgodnie z obietnicą tego nie powtórzyła. Gdy wysiedliśmy nadal opieprzała tego biednego człowieka i wykonała do nas ręką gest mający oznaczać, żebyśmy szli a ona dołączy i że przeprasza, ale nic nie może zrobić bo rozmawia, choć nie chce. Możliwe, że pokazywała, żebyśmy uciekali, ponieważ w jej telefonie zamontowany jest ładunek wybuchowy, ale raczej nie.

Drogeria, jak drogeria. Mnóstwo takich samych pudełek, pudełeczek, tubek, butelek i pojemniczków. Wśród nich snujące się kobiety biorące do ręki wszystkie z miliona produktów i czytające dokładnie każde umieszczone na opakowaniu słowo. Normalnie czytelnia. Faceci potrzebują, żeby na szamponie było napisane słowo „Szampon”. Nic więcej. Za to kobiety, nie wiadomo po co muszą sprawdzić, która z wietnamskich pakowaczek wkładała to właśnie opakowanie do pudełka. W wejściu do drogerii stał ochroniarz pilnie obserwujący pryszczatego młodzieńca próbującego wybrać jeden z ośmiuset jasno oświetlonych środków nadających cerze bardziej nizinne formy.

Postanowiłem, że korzystając z okazji kupię sobie jednorazowe golarki wielokrotnego użytku i zacząłem się za nimi rozglądać, ale Najmilsza szarpnęła mnie za ramię i podsunęła rękę, w której trzymała tubkę z farbką:
- i10, myślisz, że podkład ma być brzoskwiniowy z nutą różu czy cielisty?
Co ma być jakie?
- Eeee, brzoskwiniowy – strzeliłem, bo cielisty mi się z młodą krową skojarzył. 
- Dlaczego? Nie uważasz, że jest za ciemny? Będzie mi się odcinał na linii szyi. 
- Machniesz sprajem i nie będzie – bezmyślnie rzuciłem rozglądając się za golarkami. 
Obraziła się na dwie minuty. Po tym czasie przybiegła ze szminkami. 
- Amarantowy czy koralowy? – zapytała podsuwając mi pod nos dwie identyczne szminki – Maffashion napisała, że jesienią tylko koral. 
- Kto napisał? – próbowałem jednocześnie złapać ostrość na szminkach i znaleźć sens w przekazie audio. 
- Oż ty, nic się nie znasz – odbiegła ku różnym rodzajom ściereczek, poszedłem za nią, gdzie te golarki?

Kosmetyczne sieci handlowe mają w ofercie ściereczki do wszystkiego. Niezwykle wręcz wyspecjalizowane. Zatem są nie tylko ściereczki do okien i do podłóg, co to, to nie! Są inne ściereczki do okien, na które nasrał ptak i inne do tych, o które oparliśmy czubek nosa zastanawiając się, kiedy wreszcie przestanie padać. Zaś podłogę możemy mieć z drewna, plastiku, kamienia, lastriko lub betonu. Do każdej są inne ściereczki. Niewykluczone, że  posiadacze klepisk również mogą kupić ściereczki do utrzymywania  ubitej ziemi w czystości. Oglądałem właśnie komplet ściereczek do przecierania przednich szyb w zielonych samochodach, gdy dołączyła do nas Monisia.
- Co za palant – powiedziała do ochroniarza w wejściu, ochroniarz się speszył i rozejrzał niepewnie po sali, a ponieważ kilka kobiecych głów odwróciło się w jego stronę pokazał im gest, jakby wspólnie z innymi osobami ładował na wysoką ciężarówkę tapczan.
- Wiecie, co on mi powiedział? – Monisia skierowała pytanie do regału pudełeczek z perukami dla lalek.
- Co? – zapytała Najmilsza.
- I kto? – chciałem poznać sytuację szerzej.
- Jak to kto?! Majkel! – powiedziała Monisia, a wszystkie obecne w sklepie kobiece twarze spojrzały na mnie z przyganą, widocznie ja jeden w tym sklepie, nie wiem kim jest Majkel. "Kurde - pomyślałem - Jackson???" Pokazałem twarzom, że też kiedyś wnosiłem tapczan na ciężarówkę.
- Co Majkel ci powiedział? – Najmilsza przyciszyła głos.
- Powiedział, że w sobotę nie możemy pójść potańczyć, bo go nie będzie w Łodzi! – nie przyciszyła głosu Monisia.
- A gdzie będzie?
- W Nowym Sączu!!! – załkała Monisia, a ja doszedłem do wniosku, że jednak nie Jackson, bo przecież pochowalli go w Ameryce, no ale z drugiej strony każdy, kto widział „Thillera” wie...
- Zobacz jaki ładny kolor, będzie mi dobrze? – Monisia, żywe  potwierdzenie przysłowia o zmienności kobiet, przykładała sobie do twarzy jedno z pudełek. „No jak jej może być dobrze w peruce dla lalek?” – pomyślałem, zostawiłem je same i poszedłem szukać golarek.


Golarki znalazłem jakiś czas później wychodząc. Leżały przy kasie, a przede mną stał pryszczaty młodzieniec, w ręku trzymał opakowanie z napisem „SKUTECZNA MAŚĆ NA SYFY”. Czyli facet, ale wolno czyta. Dziewczyny cały czas wydawały dźwięki, a gdy Monisia wychodząc przechodziła koło ochroniarza, ten cofnął się o krok i ponownie gestem przypomniał, że miał już do czynienia z załadunkiem mebli, więc pokazałem gest przenoszenia we dwie osoby wysokiego i ciężkiego stołu po czym też wyszedłem.

No i kiedy byliśmy na zewnątrz, usłyszałem, że Najmilsza mówi "fajny pomysł, powiemy Magdzie i tym jej koleżankom, pewnie też pójdzie, pośmiejemy się, pogadamy, a może i10 też zabierzemy". Właśnie wtedy zaproponowałem, żeby poszła sama. Tylko nie tymi słowami.

 

¹No nie zmieniłem, bo zepsuł mi się wyświetlacz w telefonie, dzięki czemu mój aparat stał się kwantowy jak kot Scheringera. Każde połączenie jest równocześnie od znanej i nieznanej mi osoby, aż do momentu, gdy ta osoba się nie odezwie. Wtedy tę osobę rozpoznaję i następuje załamanie funkcji falowej telefonu, lub nie rozpoznaję, (i też następuje co jest mam nadzieję oczywiste).

 

² żeby była jasność: później też mnie nie zastanowiło, że bilet był skasowany, ponieważ fakt skasowania lub nieskasowania nie ma żadnego znaczenia dla sprawy, a został przeze mnie podniesiony jedynie w tym celu, żeby później nikt nie mógł mi powiedzieć "hej, a nie napisałeś, że bilet był skasowany a nie mógł być skoro przyjechała w płaszczu z piór, nikt nie jeździ autobusem w płaszczu z piór". Monisia jeździ.

 

 

 

P.S. Na blogu pojawił się pewien pomysł.