Siedmioro niezwykłych dzieciaków

Mając lat osiem Wendy płynnie gawędziła po angielsku, japońsku, chińsku, hiszpańsku, portugalsku, francusku, hindusku, arabsku, rosyjsku oraz kantońsku. Nie zaprzestała jednak pracy nad swymi nowymi, muzycznymi kompozycjami – jako najmłodsza w historii osoba wstąpiła do Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Publicystów, gdzie mogła z powodzeniem rozwijać wszystkie swe talenty.

#2. Małoletni operator kostki Rubika

Chun Hoo Ulf Wong pochodzi z Hong Kongu i w wieku sześciu lat  wprowadził w zakłopotanie niejednego  miłośnika zabawy słynną węgierką kostką. Ułożenie łamigłówki zajęło mu dokładnie 37,89 sekund. Trzeba przyznać, że w tym wieku większość kilkulatków, która dostaje w swoje ręce taką zabawkę, najprawdopodobniej wpakuje ją sobie do buzi i wywaliwszy przekrwione gałki oczne, uroczo się nią zadławi.



https://www.youtube.com/watch?v=zLQJ93B5Nl0&feature=player_embedded

#3. Siedmioletni pisarz

Kiedy dziecko ma około półtora roku, to szczytem jego kreatywności jest zamerdanie tylnymi odnóżami wepchniętymi w napęczniałą pieluchę i posikanie się ze szczęścia na widok rodziców radujących się z faktu, że ich pociecha wydała z siebie dźwięk, który brzmiał jak „gy -gyy...ma-ma...”.
William James Sidis będąc w tym wieku potrafił już płynnie czytać. Zainteresowani przypadkiem małego geniusza badacze, po przeprowadzeniu testów przyznali, że ten oto berbeć to prawdziwy geniusz obdarzony współczynnikiem IQ wahającym się na poziomie 250 – 300.

Nie mylili się – kiedy William skończył siedem lat, potrafił już dogadać się w ośmiu językach i miał na swoim koncie cztery opublikowane książki. Jako jedenastolatek przyjęty został na Harvard (trochę późno - William jeszcze jako dziewięciolatek zdał celująco egzaminy na tę uczelnię). Najmłodszy student tej prestiżowej szkoły pogłębiał swą wiedzę z dziedziny matematyki i kosmologii. Mając lat siedemnaście był już cenionym wykładowcą z tytułem doktora w kieszeni.

#4. Młodociany kalkulator o dużej mocy obliczeniowej

Shakuntala Devi przyszła na świat w Indiach. Jej ojciec, który na co dzień pracował jako poskramiacz wyliniałych lwów w jednym z cyrków, odkrył że dziewczynka ma niesamowitą pamięć. W wieku sześciu lat Shakuntala stała się narodową sensacją – dawała pokaz swoich matematycznych i pamięciowych możliwości na największych indyjskich uniwersytetach.
W przeciwieństwie do innych dzieci obdarzonych nieprawdopodobną pamięcią, dziewczynka nie straciła swej umiejętności podczas procesu dojrzewania. Jako 38-letnia kobieta udowodniła to, wyciągając w pamięci pierwiastek 23 stopnia z liczby składającej się z 201 cyfr. Shakuntala wzięła też udział w eksperymencie – komisyjnie wykonała obliczenie takiego oto koszmarku: 7686369774870 x 2465099745779. Podany przez nią wynik (18947668177995426462773730) był prawidłowy. Kobieta potrzebowała 28 sekund namysłu. Było warto - te nadzwyczajne zdolności spowodowały, że Shakuntula trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa. 

#5. Mały samuraj

Okita Soji wychowywany był w konserwatywnej, samurajskiej rodzinie. Od wczesnej młodości zafascynowany był tradycyjnymi pojedynkami na miecze. Jako dziewięciolatek zaczął naukę skomplikowanych technik walki z użyciem tej broni. Okazało się, że miecz przeznaczony jest młodemu Japończykowi – Okita był niesamowicie utalentowanym uczniem.

W wieku lat dwunastu pokonał w pojedynku szanowanego mistrza, który przez większość swego życia szkolił swe umiejętności do absolutnej perfekcji. Sam Okita mistrzem miecza i tytułowanym nauczycielem kenjutsu został jako osiemnastolatek. Znany był jako jeden z najmłodszych członków Shinsengumi - legendarnej policji ostatniego okresu szogunatu.

#6. Cameron Macauley – chłopiec, który pamięta swoje poprzednie życie

W ramach odpoczynku od dziecięcych geniuszy, przedstawiamy historię chłopca z Glasgow, który twierdzi, że pamięta swoje poprzednie wcielenie. Cameron od chwili kiedy nauczył się mówić, upierał się, że jego rodzice – państwo Robertsonowie, mieszkają na szkockiej wyspie Barra. Chłopiec z dokładnymi szczegółami opisywał wielki biały dom z widokiem na morze, swoich braci i siostry, biało-czarnego, ukochanego psa oraz duży, czarny samochód swojego ojca – Shane'a Robertsona.

Mama Camerona nie przejmowała się tymi wytworami dziecięcej wyobraźni, jednak kiedy jej syn skończył pięć lat i ciągle, z coraz dokładniejszymi szczegółami, opisywał swoje poprzednie życie, postanowiła skorzystać z pomocy specjalistów. Ostatecznie tą dziwną sprawą zajął się, wyspecjalizowany w takich przypadkach, dziecięcy psychiatra – Jim Tucker, dla którego sprawa ta była wyjątkowo interesująca ze względu na dużą ilość informacji o miejscu, w którym ongiś miał mieszkać Cameron.
Wraz z chłopcem odwiedził wyspę Borra. Znając nazwisko „poprzednich rodziców” dziecka, bez większego problemu udało się namierzyć biały, usytuowany przy samym morzu dom państwa Robertsonów oraz opisane przez Camerona charakterystyczne skały położone w jego sąsiedztwie. Chłopiec znał każdy zakątek domu i czuł się w nim jak u siebie. 
Badaczowi udało się skontaktować z jedną z dawnych rezydentek posesji – panią Robertson. Wszystkie podane przez dziecko informacje były prawdziwe, ale z jednym tylko wyjątkiem – nikt nie pamięta aby żył tu Shane Robertson ze swoim synem...

#7. Dziecięcy zew Cthulhu

Wróćmy już na ziemię.
Howarda Philipsa Lovecrafta nikomu nie trzeba przedstawiać – toż to jeden z najbardziej niesamowitych pisarzy ubiegłego wieku. Mało kto wie, że autor „Zewu Cthulhu” był wyjątkowo utalentowanym dzieckiem. Mając dwa lata Howard potrafił już czytać, a jako sześciolatek pisał złożone i wyjątkowo dojrzałe dzieła poetyckie.
Skąd w umyśle tak wrażliwego dziecka wzięły się pomysły na przerażające historie, które niejednemu z nas spędzały sen z powiek? Biografowie wskazują na osobę odpowiedzialną za pewien wychowawczy błąd. Chodzi tu o wybitnie ekscentrycznego dziadka młodego pisarza, który pragnął umilić czas swemu chorowitemu wnuczkowi i miast opowiadać mu przed snem słodkie do bólu bajeczki, snuł przerażające opowieści rodem z najmroczniejszych horrorów. Trudno się więc dziwić, że efekt tej dziecięcej traumy wygląda tak: